Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Είναι ο Γιάννης Μπέζος, ο Κωνσταντάρας ή ο Λογοθετίδης του σήμερα; Μπορεί ο Πέτρος Φιλιππίδης να αναμετρηθεί με τον ‘’ίσκιο’’ έστω, του Χατζηχρήστου στον ‘’Ηλία του 16ου’’ ή τον ‘’Μπακαλόγατο’’; Έχει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος τις δυνατότητες να μπει στη σύγκριση με τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε μια ‘’αρένα’’ σαν αυτή του ‘’Ζητείται Ψεύτης’’;
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, θέτοντας για αρχή το ζήτημα αν τα remakes των παλιών Ελληνικών ταινιών σήμερα, μπορούν ή εν τέλει καταφέρνουν έστω και λίγο να αντλήσουν λίγη από τη λάμψη κάποιων από τους θησαυρούς που πασχίζουν να αναγεννήσουν..
Ο Γιάννης Μπέζος αποτελεί ίσως το… Έβερεστ των σύγχρονων Ελλήνων ηθοποιών. Και τούτο δεν έχει να κάνει μόνο με το αναμφίβολο ταλέντο του. Συνδέεται άρρηκτα με τη δυνατότητα και την άνεση του, να εξελίσσει τα εκφραστικά του μέσα και να βγάζει όλο του το θετικό αποτύπωμα πάντοτε προσαρμοσμένο στην ‘’παικτική’’ και βιολογική του ηλικία. Έτσι ενώ οι μετοχές του ‘’εκτοξεύτηκαν’’ εξ’ αιτίας ενός ριμέικ που εξελίχθηκε σε καλύτερο από το πρωτότυπο, ο Μπέζος δεν έμεινε στην ασφάλεια της ‘’μανιέρας’’. Το ‘’Εκείνες κι εγώ’’ που είδαμε στον ΑΝΤ1 τη διετία 1996 -98, πάτησε πιστά στα κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη, διαβάζοντας όμως τα ερεθίσματα εκείνου του καιρού και βγήκε καλύτερο από το , έτσι κι αλλιώς ριζοσπαστικό για τον καιρό του, πρωτόλειο του της διετίας 76 -78 με τον τεράστιο Λάμπρο Κωνσταντάρα για τρεις λόγους. Πρώτον, ο Γιάννης Μπέζος στα 40 του, με λίγο γκριζαρισμένο μαλλί, υπηρετούσε καλύτερα την περσόνα του ακαταπόνητου πλέι μπόι από ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στα 63 του, με τα προβλήματα υγείας να του έχουν ήδη χτυπήσει την πόρτα. Δεύτερον, διότι ενώ το πρωτότυπο ‘’Εκείνες κι εγώ’’ αποτελείτο από 86 δεκαπεντάλεπτα – σχεδόν – σκετς, το ριμέικ του απλώθηκε σε 55 40λεπτα επεισόδια και οι εξίσου καλοί με τους προ 20ετία;ς πρωτομάστορες ηθοποιοί μπόρεσαν να δώσουν σε μεγάλο εύρος τον καλύτερο τους εαυτό. Και τρίτον γιατί οι πινελιές εκσυγχρονισμού στο γραπτό του Πρετεντέρη υπήρχαν μεν, αλλά σε απόλυτα σωστή δόση. Αυτό το ριμέικ λοιπόν, άξιζε να γίνει και αποδείχθηκε από τα πράγματα ότι αν δεν είχε γίνει θα είχε χάσει η Ελληνική μυθοπλασία και θα είχε μείνει στα αζήτητα ένα πολύτιμο πετράδι της.
Ο Μπέζος είναι μεγάλος ηθοποιός και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί, ενώ λατρεύει, δικαίως, τα κλασσικά κείμενα γνωρίζει τις ισορροπίες και ξέρει πως αν θες να σεβαστείς ένα κείμενο, του Πρετεντέρη, του Σακελλάριου, του Τσιφόρου, το σωστό ‘’μαιευτήριο’’ είναι το σανίδι κι όχι το πανί. Γιατί στο σανίδι, μποορείς να δώσεις ατόφια την εποχή του έργου, ενώ στο σινεμά πολλές φορές,, γίνεται μια σχεδόν βίαιη εναρμόνιση με το σήμερα, με αποτέλεσμα να χάνεται το μήνυμα και η μαγεία και να αλλοιώνεται η ιστορία του έργου. Για αυτό και έχει μεγαλουργήσει στη σκηνή ως ‘’Μαυρογυαλούρος’’, ως ‘’Ήρως με παντούφλες’’, ή ως ‘’Βαγγέλης – αδελφός της Ευτυχίας’’ στους ‘’Γαμπρούς’’. Ο Μπέζος χωρίς να επαίρεται ότι είναι Κωνσταντάρας, Λογοθετίδης, ή Αυλωνίτης, είναι ο κορυφαίος ηθοποιός του καιρού μας γιατί απλώς σέβεται το συγγραφέα και το κείμενο χωρίς να επιχειρεί κινηματογραφικά ριμέικ σε, έτσι κι αλλιώς θεατρικά κείμενα σε μια εποχή που δεν έχει σχέση με αυτήν που γράφτηκαν. Αντίθετα, ενώ ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σώζει τα [προσχήματα στο ‘’Ζητείται Ψεύτης’’ του Ψαθά και γιατί υπάρχει συγγενής ‘’παραφιλολογία’’ στην πολιτική σκηνή του 65 και του σήμερα, αλλά και γιατί μεγαλουργούν ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ως σύγχρονος Φερέκης και ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης στο ρόλο που στην ταινία της Finoς Films κρατούσε επάξια ο Θανάσης Βέγγος, ο Πέτρος Φιλιππίδης αδικεί τόσο τον εαυτό του, όσο και τον ‘’Ηλία του 16ου’’ σε ένα ‘’ναυάγιο’’ από το οποίο διασώζεται μόνο ο Τσαλταμπάσης, στο ρόλο που πρωτοέπαιξε πάλι ο ‘’Καλός μας άνθρωπος’’. Δεν ‘’μίλησε’’ στην εποχή μας όμως. Δεν θα πήγαινε καμιά παρέα άνεργων κολλητών σήμερα να ληστέψει την μπότα ενός τοκογλύφου. Πρώτον, γιατί η παλαιά αλληλεγγύη έχει χαθεί πλέον και δεύτερον γιατί η μεθοδολογία των τριών φίλων της ταινίας δεν έστεκε καθόλου πειστικά μπρος στα μάτια των σύγχρονων νεοελλήνων, των αιχμαλώτων της νέας τεχνολογίας.
Δεν αξίζουν ούτε καν αναφοράς τα ριμέικ των διαμαντιών του Τσιφόρου που είδαμε πιο πρόσφατα. Δεν είναι κακοί ηθοποιοί, ο αείμνηστος Κώστας Ευριπιώτης, ο Κώστας Αποστολάκης, η Χρύσα Ρώπα. Απλώς δεν αντέχουν τη σύγκριση σε ταινίες που δεν προσαρμόζουν αλλά στρεβλώνουν το μήνυμα και την ιστορία που δεινοπαθεί από τις αβλεψίες και προχειρότητες της παραγωγής. Και εντέλει διότι όπως λένε κάποιοι ρομαντικοί τα ριμέικ τέτοιων εμβληματικών πια έργων θέλουν σεβασμό και κάτι από την ψυχή με την οποία γράφτηκαν. Αν μιλά μόνο η ‘’τσέπη’’ του παραγωγού, το Βατερλώ δεν αργεί…
