Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Η απόσυρση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη από την ενεργό πολιτική δεν έπεσε ως ‘’κεραυνός εν αιθρία’’ στους κόλπους των καλά γνωριζόντων. Ίσως να’ ναι η επιλογή της χρονικής στιγμής που επέλεξε να το κάνει λίγους μονάχα μήνες μετά την ενδέκατη διαδοχική επανεκλογή του που προκάλεσε κάποια έκπληξη. Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης με την απόσυρση του, δεν αφήνει κάποιο δυσαναπλήρωτο πολιτικό κενό, ούτε ερεθίζει κάποιες νοσταλγικές χορδές στην αναθύμηση κάποιας ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης. Δεν θα μπω στην παραφιλολογία των τελευταίων 24ωρων για το θέμα- θα ήταν μια ατελέσφορη ομηρεία κάτι τέτοιο – αναζητώντας μύθους και πραγματικότητες στο ερώτημα ‘’γιατί έφυγε ο Βαρβιτσιώτης’’. Κι εκεί, πια, ο καθένας επιλέγει έναν μύθο από τους δεκάδες που πλέκονται και πορεύεται μ’ αυτόν…
Μερικοί από αυτούς έχουν ηχόχρωμα επαρκώς, έστω και υπαινικτικά, απαξιωτικό για τον πρώην υπουργό που εφεξής θα αναζητήσει την ανέλιξη σε ‘’άλλες θάλασσες’’, όχι πολύ μακρινές – εικάζω – από την πολιτική και σίγουρα όχι τόσο ξένες, στη θεωρία τουλάχιστον, για τον ίδιο.
Αυτό το σημείωμα έχει τη ρίζα του σε μια προσωπική γνωριμία, μ ε τον νεότερο πολιτικό γόνο της οικογένειας Βαρβιτσιώτη- μιας οικογένειας με μακρά πολιτική παράδοση – μια γνωριμία που μετρά κάπου τρεις δεκαετίες. Και μπαίνει στη βάσανο να σχολιάσει περισσότερο βιωματικά την απόφαση του αποχωρήσαντος πολιτικού. Το πολιτικό ‘’τζάκι’’ των Βαρβιτσιώτηδων που πρωτοάναψε στα Λακωνικά βράχια, της Βαρβίτσας στα 1060 μέτρα υψόμετρο με προπάτορα τον ονομαστό κλέφτη της προεπαναστατικής περιόδου, Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, που το θυμητάρι του, στην είσοδο του χωριού δε γράφει ‘’Ελευθερία ή Θάνατος’’ αλλά ‘’Νίκη ή Θάνατος’’ άρχισε να σιγοσβήνει στα χέρια του Μιλτιάδη. Και τούτο διότι ο πρώην βουλευτής και υπουργός στην πραγματικότητα, δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά την πολιτική, ως πεδίο προσφοράς. Έμεινε πάντοτε ένας μποέμ τύπος που πάσχιζε να κολυμπήσει στα στενά κανάλια της πολιτικής, είχε ριχτεί πολλές φορές στην προσπάθεια της προσφοράς αλλά ‘’άφηνε πράγματα στη μέση’’ με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάτι στην 24χρονη κοινοβουλευτική του διαδρομή (πράγματι μακρά όχι όμως ισότιμα γόνιμη ) που να τον καταστήσει πολιτικά αξιομνημόνευτο. Πολύ καλό παιδί στη συναναστροφή, έντιμος, αλλά και εκ του ασφαλούς υπερόπτης, πρώτο- μπλέχτηκε με την πολιτική στις τάξεις της ΟΝΝΕΔ, επειδή, όπως έχει ομολογήσει σε φίλο του, ‘’ήταν αρρωστάκι με το κόμμα’’, με οπαδικά, δηλαδή, κίνητρα, παρά με πολιτικό εφαλτήριο. Κάποτε, την εποχή που, λόγω μνημονίων, το πολιτικό σκηνικό θύμιζε κινούμενη άμμο κάποιος φίλος του, τον συμβούλεψε : «Βάλε υποψηφιότητα για αρχηγός της ΝΔ Κι ας χάσεις. Θα χεις όμως κάτι βαρύ στο βιογραφικό σου». Κι εκείνος κάθισε και φυλλομέτρησε τους πιθανούς αντιπάλους σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο – και στάθμισε μονάχα τον Ευριπίδη Στυλιανίδη. Κι έμεινε στην άκαρπη σκέψη. Βρισκόταν τότε στην απανεμιά του υπουργείου Ναυτιλίας και – πολλοί λένε πως -χαλύβδωνε τα όπλα του για το ‘’επόμενο βήμα’’. Αυτό φαινόταν ότι έκανε.
Σήμερα, είναι πλέον 55 χρονών. Πολύ νέος θα πείτε ακόμη, αλλά ήδη 24 χρόνια – από τα 30 του στην ενεργό πολιτική, άρα ήδη πολυκαιρισμένος και δίχως δάφνες. Αυτός ο φέρελπις της αυγής του μιλένιουμ, αποχωρεί σήμερα με την ταμπέλα του ‘’πολιτικού παλαιάς κοπής’’, γιατί ο ίδιος δε θέλησε να μπει στη διαδικασία να εξελιχθεί, να αλλάξει εποχή. Κι όσες, έστω προσχηματικές προσπάθειες ξεκίνησε ‘’έπεσαν σε ένα απροσμέτρητο κενό’’.
Κάνω εδώ μιαν αντιστοίχιση, εκ πρώτης όψεως, αδόκιμη, αλλά… Όταν αυτοκτόνησε ο Αττίκ (πραγματικό όνομα: Κλέων Τριανταφύλλου), τον Αύγουστο του 1944, πολλοί από όσους τον ήξεραν είπαν ότι ο μεγάλος Αλεξανδρινός Μουσουργός του ελαφρού τραγουδιού διάλεξε την εκδημία γιατί έβλεπε να μην χωρά στη νέα εποχή.
Ο πρώην υπουργός φυσικά και είναι πολύ νέος για το πεδίο της προσφοράς. Μπορεί να γράψει τη χρυσή σελίδα που δεν έγραψε στην πολιτική, στην ‘’πίστα’’ της ναυτιλίας, που τη γνωρίζει – και τον γνωρίζει καλά. Επέλεξε – κι αυτό είναι προς τιμήν του – να μην κάνει την πολιτική προσωπική προσοδοφόρα πηγή. Στην ναυτιλία όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Και του ταιριάζουν…
