Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Το ‘’Γερό Σκαρί’’ είναι το δέκατο βιβλίο μου που άνοιξε φτερά, σήκωσε πανιά να ταξιδέψει. Κι όσο κι αν όλα τα γραφτά μου, παιδιά μου είναι, τούτο δω είναι ξεχωριστό, πιο αγαπημένο. Και δεν ψάχνω το ‘’γιατί’’ σε δυσνόητους χρησμούς. Το θέμα είναι που το κάνει τέτοιο, οι ιστορίες, τα πρόσωπα…
Ο πατέρας μου, ο καπετάν Δημήτρης, μας άφησε κάτι λιγότερο από τέσσερα χρόνια πριν. ‘’Μπάρκαρε’’ για άλλες θάλασσες ο καπετάν Μήτσος, κοντά στα 85, αλλά ως την τελευταία ανάσα έδειχνε στα μάτια μου, νέος, ακούραστος κι ηρωικός. Κι είπα να αραδιάσω σε ένα χαρτί, στιγμές, μνήμες, βιώματα. Και, ναι βγήκε ένα μυθιστόρημα. Δεν είναι η βιογραφία του πατέρα, είναι στιγμές της ζωής του, μυθιστορηματικά δοσμένες, στιγμές που είτε τις έζησα, είτε τις έμαθα από διηγήσεις, συντροφεύουν και τη δική μου ζωή.
Κι ύστερα είν΄ η αγάπη με την οποία έκανε όλα του τα βήματα τούτο το βιβλίο. Η ζεστασιά που γιόμιζε το βλέμμα της γυναίκας μου, της Θεανούς, που τη γνώρισε ο πατέρας μια και μόνη φορά και τη συμπάθησε πολύ, μου το’ πε , καθώς έπεφτε στις αράδες του πρώτου χειρόγραφου. Η αγάπη που δειξε φροντίζοντας το αθόρυβα, η Φιλιππία η Κοχλιαρίδου, που βρήκε και μ’ αυτόν τον τρόπο να μου δείξει τι θα πει αληθινή φίλη. Θα τη λάτρευε αυτήν ο καπετάν Δημήτρης, αν είχε προκάνει να τη γνωρίσει. Και τέλος την αφοσίωση και την αριστοτεχνική δουλειά που έκανε τυπώνοντάς το, ο φίλος μου, ο μετρ του είδους Θανάσης Κοψίδας, εκεί στην περίπου ακριτική, αλλά πανέμορφη Χρυσούπολη, της Καβάλας.
Στο ‘’Γερό Σκαρί’’, υπάρχει το αποτύπωμα, μιας άλλης, όμορφης εποχής. Και θα ναι καλοτάξιδο το βιβλίο γιατί έχει για ήρωα έναν καλό – τον καλύτερο καπετάνιο. Και να σας εξομολογηθώ κάτι. Δε με νοιάζει, αν θα ‘’πουλήσει’’ . Σημασία έχει ότι γράφτηκε…
