Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Σήμερα ξημέρωσε η ‘’μέρα της Ευρώπης’’. Μια μέρα κατά την οποία, αν ‘’βουτήξουμε’’ στο βαθύ, μακρινό πια παρελθόν και κάνουμε μια γρήγορη σύγκριση με τα τεκταινόμενα στην Γηραιά Ήπειρο θα εκπλαγούμε. Στο ‘’τότε’’ θα βρούμε οραματιστές πολιτικούς και μετρημένους τεχνοκράτες που καταπιάστηκαν όλοι με ένα project, του οποίου η επιτυχία δεν ήταν καθόλου εύκολη, πολλώ δε μάλλον βέβαιη και μπόρεσαν να ενώσουν ένα δύσκολο παζλ.
Όλα όμως ξεκίνησαν από μια γωνιά της Ευρώπης που σήμερα οι ψευδαισθήσεις των αλαζόνων Δυτικοευρωπαίων την έχουν αποκλείσει από το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι …
Η Ημέρα της Νίκης είναι αργία που εορτάζεται στη Ρωσία και άλλες χώρες του κόσμου. Ξεκίνησε να εορτάζεται στις 15 δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, μετά την υπογραφή του γερμανικού συμφώνου παράδοσης τη νύχτα της 8ης Μαΐου 1945 (στην ώρα Μόσχας ήταν μετά τα μεσάνυχτα, στις 9 Μαΐου). Η Σοβιετική κυβέρνηση ανακοίνωσε τη νίκη στα ξημερώματα της 9ης Μαΐου, μετά τη τελετή υπογραφής στο Βερολίνο. Ενώ η αργία ξεκίνησε να εορτάζεται το 1945, η αργία έγινε μη-εργατική αργία μόνο το 1965, και αυτό επηρέαζε μόνο ορισμένες σοβιετικές δημοκρατίες. Η συντριβή των δυνάμεων του Άξονα, απαραίτητη προϋπόθεση για μια Ευρώπη που φιλοδοξούσε να λειτουργήσει ως ενιαίος ή στενά συνεργαζόμενος οργανισμός, ήταν έργο του Κόκκινου Στρατού. Στο ‘’Σαν Σήμερα’’ της ημέρας όμως δεν υπάρχει ούτε καν αναφορά αυτής της ιστορικής παραμέτρου. Αντιθέτως γίνεται εκτενής αναφορά στην ‘’Ημέρα της Ευρώπης’’ λόγω της διακήρυξης του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών, Ρομπέρ Σουμά που δημοσιοποιήθηκε μια μέρα, σαν κι αυτή, στα 1950.
Το γιατί συμβαίνει αυτό μας μεταφέρει κάπως… άγαρμπα στο σήμερα. Στις μέρες μας που η Ευρώπη είναι εγκλωβισμένη ανάμεσα σε μικρόνοες πολιτικούς και υπερφίαλους ‘’χαρτογιακάδες’’ της δήθεν οικονομικής… σταθερότητας που βάζουν αυθαίρετα όρους. Και με δεδομένες τις συνθήκες της εποχής μας, η Ευρώπη έχει πλέον πάψει να είναι ‘’Γηραιά Ήπειρος’’ με χνάρια θαυμασμού στην εν λόγω επίκληση αλλά έγινε μια Γερασμένη Ήπειρος με ίχνη λύπησης.
Έτσι κι αλλιώς, μια Ευρώπη που ‘ χει θυσιάσει την ιστορική μνήμη στον ολετήρα των τεχνοκρατών, είναι μια Ευρώπη κλινικά … νεκρή.
