Του Γιάννη Κορωναίου
Σε τρεις άνδρες είναι καρφωμένα τα βλέμματα στο Ισραήλ μετά την ιρανική επίθεση σχετικά με τα ισραηλινά αντίποινα: Στον πρωθυπουργό Μπ. Νετανιάχου, τον κυβερνητικό εταίρο Μπ. Γκαντζ και τον υπουργό Άμυνας Γ. Γκαλάντ.
Αυτοί συναπαρτίζουν το μινι έκτακτο κυβερνητικό συμβούλιο, εξουσιοδοτημένο για τις αποφάσεις για τη συνέχεια της περιπέτειας στη Μέση Ανατολή, που αφορά όμως όλον τον κόσμο. Εννοείται πως σε αυτό το Συμβούλιο καταλήγει μια τεράστια αλυσίδα διπλωματικών προσπαθειών και συμβουλών της Δύσης, κυρίως της Ουάσιγκτον, επιχειρησιακών δυνατοτήτων, πληροφοριών από κάθε πλευρά που με κάποιον τρόπο εμπλέκεται στον πόλεμο, πολιτικές επιδιώξεις, εθνικές φαντασιώσεις και ιστορικές αλληλουχίες. Έτσι οποιαδήποτε απόφαση ως “απάντηση” στην Τεχεράνη οφείλει να έχει εξαχθεί με ψυχραιμία και υπευθυνότητα.
Αρχικά, κι αυτό κυκλοφόρησε ευρέως στα διεθνή ΜΜΕ της Δύσης, υπήρξαν σκέψεις στο Τελ Αβίβ για ένα άμεσο χτύπημα στις ιρανικές υποδομές και κυρίως στις εγκαταστάσεις που θεωρητικά έχει εντοπιστεί η πυρηνική “περιουσία” της χώρας. Αυτό, όπως επισημαίνουν διπλωματικοί αναλυτές, είναι ο απώτερος στόχος του Ισραήλ που βλέπει ως διαχρονική απειλή τα πυρηνικά του Ιράν. Άλλωστε, το Τελ Αβίβ βρισκόταν πίσω από την πίεση του διεθνούς παράγοντα για την παρέμβαση των επιθεωρητών της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας το 2016, που κατέληξε στην αποχώρηση της Τεχεράνης και στο “πάγωμα” της συμφωνίας για τα πυρηνικά.
Η απροθυμία της Δύσης στα ισχυρά αντίποινα
Ωστόσο, μια τέτοια ενέργεια δεν θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς το “ΟΚ” της Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ συμπαραστάθηκαν στο Ισραήλ, όπως είχε προαναγγείλει ο Πρόεδρος Μπάιντεν, συμμετέχοντας στις αμυντικές προσπάθειες και στις αναχαιτήσεις των ιρανικών πυραύλων και drones. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν φαίνονται διατεθειμένες να συνεισφέρουν και πολύ περισσότερο να συμμετάσχουν σε μια επίθεση στο Ιράν, με πυραύλους ή με αεροπορικές επιδρομές.
Μια ανοιχτή αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ιράν θα διχάσει τη Δύση, θα προκαλέσει κατάρρευση στην παγκόσμια οικονομία, θα αποσταθεροποιήσει περαιτέρω τη Μέση Ανατολή κυρίως τα φιλοδυτικά αραβικά κράτη, και θα “μεγαλώσει” τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Κίνας σε συνδυασμό με τις βλέψεις της Ανατολής και στον ευρωπαϊκό πόλεμο στην Ουκρανία.
Η Ευρώπη καταδίκασε την ιρανική επίθεση, όμως δεν χτύπησε τα τύμπανα του πολέμου, γνωρίζοντας το υψηλό κόστος που θα πληρώσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο από την Οικονομία μέχρι τις τυφλές επιθέσεις στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων. Και οι ιαχές Νετανιάχου για συντριπτικό χτύπημα κατά των “κακών” με τη συμβολή της Γαλλίας και της Βρετανίας πέφτουν στο κενό.
Ο Μπάιντεν δεν πριμοδοτεί τον Νετανιάχου
Κάτι εξίσου σημαντικό που λαμβάνουν υπόψη στην Ουάσιγκτον είναι πως μια απευθείας εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο θα ήταν ένα δώρο στον Νετανιάχου και τους ακροδεξιούς συμμάχους του. Μάλιστα, το δώρο θα δινόταν την ώρα που οι σχέσεις Ουάσιγκτον-Τελ Αβίβ είναι οριακές εξαιτίας της συνέχισης της ισραηλινής επιχείρησης στη Γάζα.
Μια τέτοια εξέλιξη θα έβαζε φωτιά στο μπαρούτι στη Δυτική Όχθη, θα προεξοφλούσε τη συνέχιση του πολέμου στη Γάζας, θα κατέστρεφε τις συνομιλίες για τους ομήρους και θα επέκτεινε την αστάθεια στο Λίβανο, στο Ιράκ και τη Συρία.
