Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Το νομοσχέδιο για την ‘’ισότητα στο γάμο’’ πέρασε από τη Βουλή και οι βαθιές πληγές που άφησε στο σώμα των κομμάτων εξουσίας, φαίνεται να είναι το λιγότερο επώδυνο από τα τετελεσμένα που δημιούργησε στο διάβα, ως την ψήφιση του. Σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο, αν κάτσουμε δηλαδή να κάνουμε αριθμητική δημοτικού, ναι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι, επιφανειακά τουλάχιστον, ο ‘’κερδισμένος’’ της παρτίδας… Για να δούμε όμως την ουσία του πράγματος. Ο πραγματικά ‘’πύρινος’’ λόγος του Αντώνη Σαμαρά κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου, ήταν μια δυνατή στιγμή της διαδικασίας. Γιατί συνέβη αυτό ; Διότι πέρα από το όποιο ιδεολογικό πρόσημο, ήταν μια παρέμβαση, γειωμένη στην Ελληνική πραγματικότητα και στα δεδομένα των νόμων της φύσης. Αυτό από μόνο του ‘’μικραίνει’’ την κοινοβουλευτική επικράτηση του ν. σ. γιατί, την ίδια στιγμή μια ‘’δυνατή’’ στιγμή στην οποία επένδυσε ο επικοινωνιακός ‘’βραχίονας’’ των θιασωτών του ν. σ. ήταν η τοποθέτηση που έκανε ο Σπύρος Μπιμπίλας από το βήμα της Βουλής λέγοντας ‘’Έκλαιγα κρυφά γιατί έπρεπε να κρύψω κάτι ντρεπόμουν για αυτό’’. Με τη μόνη διαφορά ότι ο συγκεκριμένος νόμος του κράτους πλέον, δεν αναφέρεται στην ελευθερία να αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας, αλλά περιγράφει ως ‘’μυστήριο του γάμου’’ μια, ας μη γελιόμαστε, νομοθετική τακτοποίηση της απόφασης ενός ομόφυλου ζευγαριού. Κι εδώ ακριβώς αρχίζει το πρόβλημα.
Διότι, δεν είναι ομοφοβικός όποιος υποστηρίζει ότι είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει γάμος χωρίς γαμπρό και νύφη. Όπως δεν είναι ακραίος, όποιος υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να σταθεί οικογένεια, δίχως πατέρα και μάνα. Ούτε, βεβαίως, κρίνεται μια κυβέρνηση που έχει πάει τη χώρα κάποια βήματα μπροστά από ένα νομοθέτημα που προκάλεσε δυσανάλογα μεγαλύτερο θόρυβο από τον αριθμό των πολιτών που αφορά. Περισσότερο, επειδή λόγω της αντίθετης στη φυσική ισορροπία διατύπωσης του, φαίνεται να στρέφεται κατά της φυσικής λειτουργίας παρά να διευθετεί μια αναντίρρητα υπαρκτή εκκρεμότητα…
