του Κώστα Παππά
Μια φορά συνήθως στα 4 χρόνια βρίσκεσαι μπροστά σε μια κάλπη. Είναι η στιγμή που η δημοκρατία πραγματώνεται. Είναι η στιγμή που η φωνή μας έχει την ύψιστη σημασία. Την στιγμή του παραβάν και της κάλπης όλοι ανεξαιρέτως αναμετριόμαστε με την δική μας ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Είναι η στιγμή που θα κληθούμε όλοι να αποφασίσουμε σε κάποια κεντρικά και κομβικά ερωτήματα που συζητάμε μεταξύ μας. Πρώτο βασικό ερώτημα είναι αν η ζωή μας την τελευταία τετραετία έγινε καλύτερη. Ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του απάντηση. Η απάντηση αυτή εξαρτάται από την βελτίωση που μπορεί να είδαμε σε κρίσιμους τομείς της καθημερινότητας. Οικονομία , υγεία , παιδεία, κράτος, εθνικά θέματα , ελευθερίες.
Διαχρονικά οι κατηγορίες αυτές έκριναν και θα συνεχίζουν να κρίνουν και σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις ακόμα το αποτέλεσμα.
Στη ζυγαριά αυτή λοιπόν πάντοτε έρχονται και ενισχύουν το θυμικό των ανθρώπων κάποια έκτακτα θέματα , τα οποία συγκλονίζουν την κοινή γνώμη, και αυτά είναι τα δυστυχήματα ή οι φυσικές καταστροφές που συντελέστηκαν από την αμέλεια ή την αδυναμία του κράτους.
Δυστυχώς κάθε ένα από αυτά τα τραγικά γεγονότα έρχονται να αναδείξουν τις αστοχίες του κρατικού μηχανισμού που μοιάζει τόσο απρόσωπος και πάντα τραγικά αδιάφορος για αυτό που μπορεί να συμβεί. Ο κρατικός μηχανισμός όμως μοιάζει , αλλά δεν είναι ποτέ απρόσωπος, αφού κάθε φορά προσωποποιείται από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Τα Τέμπη θα θέλαμε να είναι η τελευταία πράξη αυτού του δράματος μα δυστυχώς κάτι μας λέει οτι μπορεί και να μην είναι.
Μπροστά στην κάλπη λοιπόν ο κάθε άνθρωπος κρίνει με τα δικά του κριτήρια που πολλές φορές μπορεί να είναι και εντελώς ιδιοτελή. Δυστυχώς αυτή η κατηγορία ακόμα και αν δεν έχει το μέγεθος του παρελθόντος παραμένει ισχυρή. Πρόκειται είτε για τις στρατιές που παρασιτούν από το κρατικό ταμείο, είτε από κάποιους μεσαίους και μεγάλους καρχαρίες που με την ανοχή ή την συνεργασία των κυβερνώντων απλά τρώνε καλά , είτε από κάποιους κομματικούς αυλοκόλακες που πετυχαίνουν μικρές δουλίτσες ή διορισμούς δικών τους ανθρώπων, με μεγάλο χορηγό τους υπόλοιπους που δεν σκύβουν , δεν φιλάνε το χέρι του Υπουργού, δεν συνωστίζονται σε κομματικά γραφεία.
Ωστόσο ευτυχώς υπάρχει πάντα αυτή η κρίσιμη πλειοψηφούσα τάση, η οποία και καθορίζει εν πολλοίς το εκλογικό αποτέλεσμα και αποτελεί την κατηγορία των λεγόμενων μικρομεσαίων. Των ανθρώπων δηλαδή που κρίνουν τελικά το αποτέλεσμα με βάση τον καθημερινό μόχθο και κόπο τους. Των ανθρώπων που συναντούν στην καθημερινότητά τους τις δυσκολίες σε ένα νοσοκομείο που θα βρεθούν οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους, στο σχολείο των παιδιών τους, στην δουλειά τους με τα λίγα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, μπροστά στο γκισέ των σούπερ μάρκετ , την ώρα που ανοίγουν τους λογαριασμούς τους. Είναι οι άνθρωποι που έρχονται καθημερινά σε επαφή με αυτό το λάθος που τους κλέβει τη ζωή.
Αυτοί οι άνθρωποι θα κρίνουν κρίνουν κυρίως και αύριο το αποτέλεσμα, αυτοί οι άνθρωποι που στο δικό τους νου θα κληθούν να ζυγίσουν το χθες με το σήμερα και να αποφασίσουν για το αύριο. Ας το κάνουν με δύο και μοναδικά κριτήρια, επιλέγοντας όσους δεν υποτιμούν την νοημοσύνη τους και δεν προσβάλλουν την αξιοπρέπειά τους. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά της ιστορίας που θα τους δικαιώσει ή θα τους διαψεύσει.
