Του Κώστα Παππά
Σήμερα η μέρα ξεκίνησε “Με ένα παράπονο”. Λίγο πριν τη μία το μεσημέρι με καλεί στο τηλέφωνο ο φίλος και εκδότης του nofakenews.gr Γιάννης Βασιλακόπουλος. Μου λέει με τη γνωστή του βιαστική φωνή, όταν “σκάει” θέμα: “Πέθανε ο Μούτσης, εσύ τον γνώρισες γράψε κάποια πράγματα από τη γνωριμία σας”. Σάστισα. Είχα πολλά χρόνια να συναντηθώ ή να μιλήσω με το Δήμο Μούτση και εδώ που τα λέμε η σύντομη, αλλά ουσιαστική γνωριμία μας έγινε εντελώς τυχαία.
Δύο φτασμένοι δημοσιογράφοι και πολύ καλοί φίλοι έτυχε να γνωρίσουν το Μούτση πριν από περίπου 15 χρόνια και… κοντά στο βασιλικό , όπως γίνεται συνήθως ποτίζεται και η γλάστρα. Με έπαιρναν και μένα στις συναντήσεις που είχαν στο σπίτι του στο Ηράκλειο. Μα θα ΄ταν 10- 12 βράδια που εγώ ως κάτι παραπάνω από μειράκιον της δημοσιογραφίας τους ακολουθούσα σε αυτές τις επισκέψεις στο σπίτι του “κυρίου Μούτση”, έτσι τον αποκαλούσα πάντα όταν άρχιζα να του απευθύνω το λόγο, ακόμα και αν ο Μούτσης ήταν πολύ φιλικός και θα μπορούσε να ξεφύγει άνετα σε στιγμές χαλαρότητας η ύβρις να τον αποκαλέσεις “Δήμο”. Γι αυτό ίσως να έφταιγε ο μπόλικος δικός μου επαρχιωτισμός, αλλά και σήμερα τόσα χρόνια μετά που το σκέφτομαι για να γράψω αυτές τις γραμμές, νομίζω καλά έκανα. Μέσα λοιπόν σε εκείνες τις βραδιές ευωχίας με την καλή παρέα, την πάντα διακριτική και πνευματώδη παρουσία της συντρόφου του Δήμητρας, άρχισα να γνωρίζω τον Δήμο Μούτση. Μεγάλη κουβέντα το γνωρίζω, ανακαλώ, να μαθαίνω από το Δήμο Μούτση.
Τί θυμάμαι από εκείνα τα βραδινά συμπόσια στο σπίτι του; Μα θυμάμαι πολύ καλά τη στιγμή που θα τον συναντούσα. Μου άρεσε πολύ η μουσική του και γνώριζα απ έξω μπόλικα τραγούδια του όπως και η μισή Ελλάδα. Είχα όμως την ενσυναίσθηση να κατανοήσω οτι θα πήγαινα στο σπίτι ενός γίγαντα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Θυμάμαι πολύ καλά οτι στην πρώτη μας γνωριμία ο Μούτσης έμοιαζε κάπως σνομπ. Τον παρατηρούσα να μιλάει λίγο και να σκέφτεται πολύ. Πολύ συχνά έκανε κάποιες γκριμάτσες που έδειχναν την απογοήτευσή του για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα, στη μουσική στο τραγούδι. Μετά από τις πρώτες συναντήσεις και ενώ ρούφαγα κυριολεκτικά ιστορίες που θα μείνουν ανέκδοτες για το ελληνικό πεντάγραμμο, ένας εκ των δύο καλών φίλων πέταξε την “βόμβα”. “Ξέρεις Δήμο και ο Κώστας γράφει ποιήματα” . Έτσι αποκαλούσε τα δικά μου ποιητικά σπαράγματα. Ο Μούτσης ζήτησε να τα δει. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Στην επόμενη συνάντηση τα είδε , ο άνθρωπος που συνομιλούσε με τον Γκάτσο, που χάρισαν οι δυο τους διαμάντια στην ελληνική μουσική, έβλεπε τα δικά μου γραπτά. Τα παρατηρούσε για κάποια ώρα. Μετά με βάφτισε. Μου είπε από σήμερα θα σε λέμε poeta.
Σιγά σιγά και μετά από πολύ χρόνο συζητήσεων άρχισα να του παίρνω μίνι ανεπίσημες συνεντεύξεις. Μιλούσαμε για τον Ηράκλειτο που επηρέασε το έργο του, για τις σπουδές του στο βιολί, για τα τραγούδια που κράταγε στο συρτάρι για έναν σπουδαίο τραγουδιστή μας και που μόνο αυτός ήθελε ο Μούτσης να τα πει , αλλά οι καταχρήσεις του αοιδού δεν έκαναν ποτέ την συνεργασία να καρποφορήσει. Τα τραγούδια έμειναν στο συρτάρι του Μούτση και δεν θα μάθουμε ποτέ τί θα συνέβαινε αν…
Θυμάμαι ακόμα να λέει οτι είχε βρεθεί σε μια ηχογράφηση των Beatles. Τον ρώτησα τί έκανε τη μουσική τους σπουδαία και ο συνθέτης μου απάντησε ξερά: ” Μα τα λάθη”. Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. Μα ποια λάθη τον ρώτησα; “Κάποια μικρά λαθάκια στις συγχορδίες , πρέπει να είσαι εξασκημένος μουσικός να το πιάσεις αυτό”, μου απάντησε. Τι ωραίο μάθημα. “Στην τέχνη μπορεί και τα λάθη να είναι πολύτιμα αν μπουν στη σωστή σειρά” ακόμα θυμάμαι ακριβώς τη φράση του. Δε ρώτησα παραπάνω. Δεν χρειαζόταν κιόλας το μήνυμα είχε δοθεί.
Θυμάμαι ακόμα που με τον αδερφό μου κουβαλούσαμε μια μέρα ως νεότεροι ένα στασίδι στο σπίτι του, ναι στασίδι, εκκλησιαστικότατο. Το είχε στο σπίτι του ως ντεκόρ, ο ένας εκ των φίλων της παρέας και ο Μούτσης, άγνωστο γιατί, το ζήτησε για να το βάλει στο σαλόνι του, δίπλα σε μια Παναγία του Κόντογλου που είχε, με αυτά τα μεγάλα μάτια της τα ολόφωτα, που έκαναν τον Ελύτη να γράψει γι αυτή. Θυμάμαι το καμάρι του όταν μαγείρευε για τους φίλους του γαλλική κουζίνα, που του άρεσε. Θυμάμαι, θυμάμαι θυμάμαι.
Μα ο κύριος Μούτσης σήμερα είπε να φύγει. Κουράστηκε. Σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε πια αυτό το “Άυριο πάλι” του τραγουδιού του, που μας έλεγε όταν μας ξεπροβόδιζε. Και η “πίκρα σήμερα” για το χαμό ενός μεγάλου έκατσε μέσα μας αποφασιστικά. Δεν είναι πολλοί οι πραγματικά σπουδαίοι και σήμερα έφυγε ένας από την ολιγάριθμη ομάδα τους. “Αυτά τα χέρια” που γράψανε όμορφα πράγματα δεν θα συντονιστούν ξανά στις νότες κάποιου άλλου τραγουδιού. Κύριε Μούτση “Δε λες κουβέντα” μα θα μείνουν ως αδιάσειστα “ντοκουμέντα” τα τραγούδια σου. “Και γεια χαρά” καλέ μας κύριε Μούτση.
