Του Κώστα Παππά
Ο θρυλικός διαφημιστής Ζακ Σεγκελά τιτλοφόρησε το γνωστό του βιβλίο: “Μην πείτε στην μάνα μου οτι είμαι στη διαφήμιση με νομίζει πιανίστα σε μπορντέλο ” . Αν παραλλάξουμε ελαφρώς τον τίτλο του βιβλίου και αντί του διαφημιστή γράψουμε τη λέξη δημοσιογράφος τότε θα έχουμε την απόλυτη εικόνα για το πώς πιθανότητα αισθάνονται πολλοί δημοσιογράφοι σήμερα στην Ελλάδα, που πρέπει να πείσουν πρώτα απ όλα τον εαυτό τους οτι είναι δημοσιογράφοι. Αυτό δεν είναι πολύ εύκολο όταν οι συνθήκες δουλειάς στα περισσότερα μαγαζιά στην Ελλάδα του 2023 είναι πνιγηρές και είδηση είναι οτι θέλει το αφεντικό που πληρώνει. Μιλάμε πάντα για τους χαμηλόμισθους δημοσιογράφους που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι στην Ελλάδα, γιατί για τους λίγους καλοβολεμένους δεν γίνεται καν λόγος, οι περισσότεροι απο αυτούς βρίσκονται ήδη στην θέση του πιανίστα στο μπορντέλο της παραπληροφόρησης.
Μια τέτοια εικόνα πιθανότατά κατέγραψαν οι ρεπόρτερ χωρίς σύνορα που στην ετήσια έκθεσή τους για την ελευθερία του τύπου κατατάσσουν την Ελλάδα στην 107η θέση παγκοσμίως.
Αναρωτιέται λοιπόν ο οποιοσδήποτε πως είναι δυνατόν μια χώρα να θέλει να ελπίζει σε οτιδήποτε, όταν δομικές και θεμελιακές εκφράσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος βρίσκονται σε αυτή την κατάντια. Η απάντηση είναι εύκολη , δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι ο πολίτης που καταναλώνει αυτή την ενημέρωση , ο δημοσιογράφος που προσφέρει αυτές τις υπηρεσίες και η χώρα που επιτρέπει να αναπτύσσονται στο εσωτερικό της αυτές οι νοοτροπίες.
Στις εκλογές της 21ης Μάϊου λοιπόν πέρα από τα του οίκου μας, ας αναλογιστούμε ποιοι είναι υπεύθυνοι γι αυτή την θέση στην οποία βρίσκετε η Ελλάδα σε σχέση με την ελευθερία του τύπου και ας αναλογιστούμε οτι μια χώρα που λειτουργεί με φερμουάρ και μονταζιέρες πολύ σύντομα θα θέσει στο mute και εκείνους τους πολίτες που δεν ενδιαφέρονται γι αυτά τα θέματα, παρά μόνο για τα του οίκου τους.
