Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Το ‘’επιτελικό σχέδιο’’ του Κυριάκου Μητσοτάκη και όσων έχουν όλα αυτά τα χρόνια αναλάβει εργολαβικά το ‘’ταχτάρισμα’’ του, βρίσκεται σε πλήρη και ανεμπόδιστη εξέλιξη. Στο ‘’εργοστάσιο των Οργουελικών του ονείρων’’, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικός μηχανισμός, δεν υπήρξε ποτέ, στην πραγματικότητα, μετρήσιμο αντίπαλο δέος. Αυτός που ακόμη ‘’στοιχειώνει’’ τα όνειρα του «μοναδικού υποψηφίου πρωθυπουργού» στην κάλπη της 25ης Ιουνίου, αλλά κυρίως των αφεντάδων κι αυλικών του περίγυρου είναι ο ίδιος, ο Αλέξης Τσίπρας. Για αυτό και, ενώ έχουν τρέξει, κάτι λιγότερο από δέκα χρόνια συντονισμένων προσπαθειών των ισχυρών μιντιαρχών, κάποιων νεόκοπων ‘’ορκισμένων’’ νεοδημοκρατών, αλλά και κάποιων αφελών ή μη ‘’χορηγών’’ της παρέας προερχόμενων από την αριστερά να συκοφαντήσουν, να εκθέσουν και να αποδομήσουν τον Τσίπρα, το ‘’σφύριγμα της λήξης’’ θα ακουστεί τότε μόνον που αυτός ο ‘’επικίνδυνος’’ τύπος θα έχει οριστικά βγει, σε πολιτικό επίπεδο, από τη μέση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αρκείται στη διαγραφόμενη απόλυτη πολιτική του κυριαρχία, που φαίνεται προδιαγεγραμμένη. Δείχνει να θέλει και την άμεση πολιτική εξαφάνιση όποιου παράγοντα μπορεί στην πορεία να αμφισβητήσει αυτήν την επικίνδυνη για την κοινωνία και τη χώρα, αλλά και, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, γεμάτη παγίδες για τον ίδιον παντοκρατορία του. Για αυτό και κανένα ‘’σκορ’’ κανένα εύρος διαφοράς, καμιά ευνοϊκή για αυτόν συνθήκη που θα προκύψει από την κάλπη της 25ης Ιουνίου, δεν θα κριθεί από τον κ. Μητσοτάκη, επαρκώς ‘’νικηφόρα’’ αν δεν οδηγήσει ταυτόχρονα τον Αλέξη Τσίπρα στην ‘’έξοδο’’ από το κεντρικό πολιτικό παιχνίδι.
Και τούτο διότι γνωρίζει ότι με τη δυσεξήγητα σαρωτική νίκη της ΝΔ, μπορεί να διαλύθηκε εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά αυτό δεν ήταν εξ’ αρχής δύσκολο, για έναν πολιτικό οργανισμό με λογική κινήματος ακτιβισμού και διαμαρτυρίας – αλλά ο άνθρωπος που μετέτρεψε τον εν λόγω οργανισμό σε κόμμα ή έστω σε πόλο εξουσίας ενδέχεται να επαναδομηθεί ως αξιόμαχο αντίπαλο δέος, να επανασυσπειρώσει, να μιλήσει ξανά με τους πολίτες κοιτάζοντας τους ίσα στα μάτια, έστω και μετά από μια περίοδο αυτοκριτικής απόσυρσης από το προσκήνιο.
Ένα ολόκληρο σύστημα λοιπόν δουλεύει σε φουλ ρυθμούς για να αφανίσει πολιτικά τον πραγματικό αντίπαλο του κ. Μητσοτάκη. Που δεν αρέσκεται στην κριτική, πολλώ δε μάλλον στην αμφισβήτηση της μονοκρατορίας. Αυτή είναι η κανονικότητα του . Μικρή και άηχη αντιπολίτευση, μια κεντροαριστερά και μια αριστερά εγκλωβισμένες σε τεχνητά αδιέξοδα κι ο ίδιος ένας ανενόχλητος ηγεμόνας που δεν θα χρειάζεται να ξεδιαλύνει την προσφορά από την αυθαιρεσία. Δεν θα πιέζεται…
Τι χρειάζεται λοιπόν σ’ αυτόν τον ‘’ειδυλλιακό’’ κόσμο του κ. Μητσοτάκη ένας ικανός, ανταγωνιστικός αντίπαλος; Ειδικά όταν, αυτός ο αντίπαλος διατηρεί ακέραιο το ηθικό πλεονέκτημα, μια και όλοι αναγνωρίζουν, φίλοι κι εχθροί, ότι ουδέποτε είτε καταχράστηκε εξουσία, είτε ‘’έβαλε το δάχτυλο στο μέλι’’…
