Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Ο Βελισάριος Κοντογιάννης ήταν ένας Έλληνας ηθοποιός που σε κανονικές συνθήκες δεν θα είχαμε και πολλούς λόγους να ασχοληθούμε μαζί του, σήμερα, 127 χρόνια μετά τη γέννηση του! Θα ήταν ένας ηθοποιός μιας παλιάς, ασπρόμαυρης μεν αλλά και ξεχασμένης εποχής, από την οποία σύμφωνα με επίμονους ερευνητές, δεν έχει σωθεί ούτε … σκηνή. Κι ύστερα, στις ταινίες που αντέχουν ακόμη, έπαιξε μικρούς άλλοτε χαρακτηριστικούς κι άλλοτε απλά συμπληρωματικούς ρόλους, όπως στον ‘’Ατσίδα’’, παίζοντας τον μέλλοντα πεθερό του Ηλιόπουλου, ή στο ‘’Τρεις Κούκλες κι εγώ’’, ξανά με τον Ντίνο Ηλιόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο Βελισάριος Κοντογιάννης, ήταν ωστόσο ένα από τα αγαπημένα ‘’κάδρα’’ της finos films, όπου έπαιξε σε εφτά ταινίες, ως ‘’αμίλητο’’ κάδρο, κομβικό ωστόσο για την εξέλιξη του έργου, το ξεδίπλωμα του μύθου.
Θυμηθείτε τον, λοιπόν στον «Θησαυρό του μακαρίτη», όπου έπαιζε τον «Χαράλαμπο», τον … λυρατζή, που στο τέλος της ταινίας … ζωντανεύει και δίνει την ευχή του στο ζεύγος Αυλωνίτη – Βασιλειάδου, ρίχνοντας τους ρύζι με τις χούφτες.
Τρία χρόνια μετά τον Βλέπουμε στην «Κυρία του Κυρίου» να κάνει πάλι το… κάδρο του Θείου Κωστή ο οποίος «πέθανε» στη Μυτιλήνη και παρότι… άφραγκος, μια χαρά βολεύει ο θάνατος του την Γκέλυ Μαυροπούλου ώστε να πει το… παραμύθι στον άντρα της Ντίνο Ηλιόπουλο περί μιας διόλου ευκαταφρόνητης κληρονομιάς.
Ο Κοντογιάννης έπαιξε σε άλλες 5 ταινίες ως … κάδρο, έτσι έγινε γνωστός, αλλά είχε κάνει αρκετά περισσότερα στον Κινηματογράφο όταν αυτός βρισκόταν σε «εμβρυακή» κατάσταση. Λέγεται μάλιστα ότι το ντεμπόυτο του, έγινε το… μυθικό πια 1917. Έπαιξε ως… φυσική παρουσία σε περίπου 15 ταινίες αλλά πέθανε άγνωστο πότε, μακριά πάντως από τα φώτα της δημοσιότητας, πιθανώς ξεχασμένος… Η μοίρα των πρώτων εργατών του κινηματογράφου, βλέπετε…
Όταν η τέχνη παρήγαγε καλλιτέχνες και όχι σταρ.
