Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Η δήλωση του Άδωνη Γεωργιάδη για τα Τέμπη κατεγράφη πια, στο κοινό θυμικό ως ένα ‘’μνημείο’’ απώλειας μέτρου και απόλυτης άρνησης της πραγματικότητας από έναν κορυφαίο υπουργό, μέχρι πρόσφατα ‘’αστέρα’’ της πρώτης γραμμής κρούσης της κυβερνώσας παράταξης.
Και η ‘’μαγκωμένη συγνώμη’’ στην οποίαν σύρθηκε – αφού πρώτα εκτόξευσε βέλη κατά δημοσιογράφων για δήθεν ‘’στρέβλωση’’ – θύμισε αυτό που μας έλεγαν οι μανάδες μας όταν δείχναμε όχι αυθόρμητη αλλά αναγκαστική μεταμέλεια για μια σκανταλιά μας, αφού αυτή αποκαλυπτόταν.
‘’Από τότε που βγήκε το συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο’’. Σε μια τέτοια ‘’συγνώμη’’, έτσι ειπωμένη αυτή η υποδοχή δεν ταιριάζει, διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ‘’σκανδαλιά’’, αλλά με σκάνδαλο που οδήγησε σε μια εθνική τραγωδία. Μια πληγή αιμορραγούσα που κανένα ‘’41%’’ δεν μπορεί να επουλώσει, όσο κι αν την ίδια ώρα ‘’ταΐζει’’ την πιθανότατα ορμέμφυτη αλαζονεία κάποιων εκ των νικητών μιας εκλογικής διαδικασίας.
Διότι σε ότι αφορά αυτήν την δήλωση που φλερτάρει με το όριο της ύβρεως, ο κ. υπουργός Εργασίας, είναι ένας από τους υπευθύνους- ο βασικός, ως φυσικός της αυτουργός. Και για να ξεχωρίζουμε τα πράγματα αυτή η δήλωση [‘’μόνο όσοι ζουν στο μικρόκοσμό τους ενδιαφέρονται σήμερα για τα Τέμπη’’] δεν αποκαλύπτει υπουργική ανεπάρκεια, αλλά κάτι χειρότερο. Το πώς εισπράττουν, αντιλαμβάνονται και διαχειρίζονται μερικά κυβερνητικά στελέχη την πολιτική παντοδυναμία του κυβερνώντος κόμματος όπως αυτή προέκυψε από τις πρόσφατες εθνικές κάλπες. Άρα, η ‘’ηθική αυτουργία’’ αυτής της δήλωσης βαραίνει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά και το εσωκομματικό τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ που στερεί από τη χώρα μια αξιόπιστη, σθεναρή και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση. Ο κ. Γεωργιάδης ξέρει δίχως άλλο που πατά και που βρίσκεται. Είναι, δε βέβαιο, ότι θα βουτούσε με μεγαλύτερη επιμέλεια τη γλώσσα του στο μυαλό του, πριν μιλήσει αν ένιωθε κάποια καυτή ανάσα αντιπολίτευσης στο σβέρκο του. Κι είναι χρέος του πρωθυπουργού να βάλει φρένο σε τέτοιες εξάρσεις αλαζονείας, από όποιον κι αν προέρχονται, πριν, προϊόντος του χρόνου ταυτιστεί με αυτές. Τον τρόπο ας τον βρει και ας τον ορίσει ο ίδιος. Γιατί η πολιτική παντοδυναμία είναι τόσο στέρεα και τόσο μόνιμη, όσο ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.
