Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά και παθογένειες «μεγάλου κόμματος» χωρίς να έχει ενσωματώσει ανάλογα αντανακλαστικά και αντίστοιχες άμυνες. Κι αυτό δεν έχει να κάνει, κυρίως ή μόνο, με ότι ακολούθησε τη συντριπτική ήττα της 25ης του Ιούνη. Αλλά με τα ‘’μεθυσμένα βήματα’’ του πολιτικού οργανισμού ‘’ΣΥΡΙΖΑ’’, στο εντελώς άγνωστο για την Κουμουνδούρου, αχαρτογράφητο μονοπάτι, των διαδικασιών της διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα, έτσι όπως καινοφανώς για το μείζον κόμμα της Αντιπολίτευσης, ξεδιπλώνεται μέρα με τη μέρα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια κάποιων στελεχών του, την πολιτική βιο- φιλοσοφία των οποίων απομυθοποίησε η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να δοκιμάσει αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια ένας ενήλικας πολιτικός σχηματισμός. Αν μπορεί να ‘’κολυμπήσει’’ χωρίς τους σωσίβιους πλωτήρες που του χε προσφέρει ο βαρύς ίσκιος του Αλέξη Τσίπρα και γεννούσε την ψευδαίσθηση ότι ‘’το κόμμα έμαθε μπάνιο’’. Κι αν σε τελευταία ανάλυση όλοι αυτοί οι επίδοξοι ‘’μνηστήρες’’ που όσο είχε το ‘’τιμόνι’’ ο Τσίπρας αναλώνονταν σε εκ του ασφαλούς και ανέξοδη κριτική μπορούν τώρα να αναμετρηθούν με το ζοφερό κομματικό παρόν, πριν αρχίσουν να ρίχνουν έστω κλεφτές ματιές στο μέλλον …
Είναι το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε ποτέ να γίνει στην πραγματικότητα κόμμα και παρέμεινε ακόμα και ως κυβερνόν, ένας χώρος όσμωσης συνιστωσών, η αιτία αυτής της εικόνας; Ή, μήπως το ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, είναι όντως αναντικατάστατος, ως πολιτική οντότητα, αλλά και πολιτικό κεφάλαιο, που έχει ακόμη πολλά να δώσει ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως όχι.
Δεν ρώτησε τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας, για να τον μετατρέψει σε κυβερνόν ‘’πόλο’’. Μπορεί να είναι αυτό που του καταλογίζουν ως ‘’μέγα ανοσιούργημα’’ οι κομματικοί ινστρούκτορες. Κι ίσως να αξιώσουν από τον Τσίπρα και μια συγνώμη που’ χε το ‘’κακό χούι’’ να συνομιλεί με το λαό, τους πολίτες, την κοινωνία περισσότερο από όσο με την κομματική ‘’καμαρίλα’’.
