Του Κώστα Παππά
Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών , κάποιοι είτε εν βρασμώ , είτε στοχευμένα σπεύδουν να μιλήσουν για το πολιτικό τέλος του Αλέξη Τσίπρα που θα επιβεβαιωθεί στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Οι ίδιοι άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα από την δεξιά μέχρι την αριστερά δείχνουν μια μεγάλη προσήλωση μάλιστα προς αυτό τον στόχο. Δεν τους αρκεί η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, αλλά πρώτιστα η πολιτική εξαφάνιση του Τσίπρα. Στην πολιτική είναι θεμιτό να θες να νικήσεις τον αντίπαλό σου και να επικρατήσεις απέναντί του με τα καλύτερα εκλογικά ποσοστά. Άλλο όμως αυτό και άλλο μια ετερόκλητη στρατιά που υποτίθεται οτι έχει και χαοτικές πολιτικές διαφορές να ομονοεί μόνο σε ένα πράγμα, στην πολιτική εξαφάνιση ενός ανθρώπου.
Για ποιο λόγο όμως συμβαίνει αυτό; Από την πολιτική απόσυρση του Αλέξη Τσίπρα θα είχαν όλοι συμφέρον. Η ΝΔ γιατί θα απαλλασσόταν μια και καλή, από το μοναδικό αυτή τη στιγμή πολιτικό πρόσωπο που θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει στο μέλλον με κάποιες πιθανότητες νίκης, και τα κεντρώα και αριστερά κόμματα, γιατί θα μπορούσαν πλέον να διαμοιραστούν μεταξύ τους ελεύθερα πλέον τα ιμάτια του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε αυτός είναι και ο αντικειμενικός τους στόχος, όπως φάνηκε στους πανηγυρισμούς τους μετά το αποτέλεσμα.
Θα αναρωτηθεί κάποιος μα δεν υπάρχει κάποιο πρόσωπο σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να αντέξει στη θέση του Προέδρου του κόμματος; Η απάντηση είναι καθαρά , ξάστερα και ανοικτά ΟΧΙ. Υπάρχουν στελέχη που μπορεί να έχουν ηγετικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν έχουν ηγετικά χαρίσματα και αυτά τα στελέχη έρχονται κυρίως από τη νέα γενιά.
Τη στιγμή λοιπόν που ο ίδιος ο Τσίπρας δεν ανοίγει την πόρτα της εξόδου και μάλιστα σε ένα απόλυτα δυστοπικό τοπίο γι αυτόν δεν δικαιούται κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ να θέτει τέτοιο θέμα και ευτυχώς μέχρι τώρα κανείς δεν το έθεσε. Μα θα αναρωτηθεί κάποιος στην Αριστερά δεν υπάρχουν φιλοδοξίες; Υπάρχουν, αλλά φιλοδοξίες που στηρίζονται στην εξολόθρευση μιας πολιτικής προσωπικότητας που έφερε την Αριστερά στην διακυβέρνηση του τόπου θα ήταν ηθικά και πολιτικά θνησιγενείς εν τη γενέσει τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας είπε προεκλογικά οτι η ιστορία δεν μας χρωστάει , αλλά εμείς χρωστάμε σε αυτήν. Μεγάλη αλήθεια. Έκανε ο ίδιος λάθη σε αυτή την πορεία; Πολλά και κάποια τα έχει ήδη παραδεχθεί. Το θέμα είναι να πιάσει ξανά το νήμα από την αρχή να δει ο ίδιος ποια από αυτά τα λάθη μίκρυναν εκλογικά το κόμμα και να προχωρήσει στην αλλαγή που ζήτησε πριν από λίγες ημέρες από το λαό πρώτα στον ΣΥΡΙΖΑ. Να αντιληφθεί οτι στα μεταμνημονιακά χρόνια δεν μπορεί να περάσει πλέον η ρητορική των μνημονιακών χρόνων.
Ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ένα πολιτικό κεφάλαιο για τον τόπο, το οποίο αντλεί τα αποθέματά του μέσα από την κοινωνία και τα προβλήματά της. Ακόμα και αν η πολιτική φωτογραφία της στιγμής τον δείχνει καταβεβλημένο , όποιος τον ξεγράψει από το πολιτικό σκηνικό θα έχει κάνει ένα τεράστιο λάθος που θα το βρει μπροστά του. Χρειάζεται λοιπόν η παρουσία του, πέραν όλων των άλλων, ως αντίβαρο σε ένα πολιτικό σύστημα που γέρνει πλέον επικίνδυνα προς την συντήρηση και τον καθεστωτισμό. Και ένα τέτοιο σύστημα μόνο περισσότερα δεινά μπορεί να φέρει για τους απλούς ανθρώπους, ακόμα και αν η πλειοψηφία τους αγνοούν αυτή τη στιγμή μια τέτοια εξέλιξη.
