Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Ο Πειραιάς ξύπνησε σήμερα, σαν σε άλλο κόσμο.
Ήταν σαν σε όνειρο, σαν ένα θαύμα. Με μια διαφορά. Όποιος ήταν στο χθεσινό ματς, με όποιον τρόπο, είτε βρέθηκε στο μικρό γήπεδο της Τόπολα, εκατό χλμ έξω από το Βελιγράδι, είτε ήταν ”στρωμένοι” μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες ή στους ραδιοφωνικούς αντίστοιχους, κουβαλούν μια εμπειρία σωματοποιημένη πια, από αυτές που ένας φίλαθλος ζει μια και μοναδική φορά στη ζωή του κι η δική μας γενιά ήταν η ευλογημένη …
Προσέξτε τι είδαμε το βράδι της Πέμπτης…
Δεν ήταν μια απλή ανατροπή, ήταν ένα ορόσημο, κάτι που θα συζητιέται στους ποδοσφαιρικούς κύκλους για πολλά χρόνια, για πάντα στο δικό μας μικρόκοσμο. Διότι, πότε θα ξαναδούμε, εκτός έδρας ανατροπή μιας τεσσάρας, εκ πρώτης όψεως καταδικαστικής και πρόκριση, Απρίλιο πια, σε Ευρωπαικό κύπελλο; Να μαστε ειλικρινείς; Ποτέ… Όχι τουλάχιστον στον δικό μας βιοιστορικό κύκλο.
Μόνον ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να το κάνει. Ήταν σχεδόν νομοτελειακό ότι θα συμβεί, ήταν σχεδόν δεδομένο ότι θα γίνει από τον ιστορικότερο Ελληνικό Αθλητικό σύλλογο.
Προσοχή, όμως…
Δεν ήταν κάτι μόνιμο. Δεν θα γίνεται, μάλλον, κάθε χρόνο. Δεν έγινε το ποδόσφαιρο μας, ξαφνικά, το καλύτερο στον κόσμο. Ο Ολυμπιακός είναι μια άλλη ιστορία. Ανοίγει πάντα γόνιμα χωράφια, ικανά να σπαρούν. Σωστά κι οργανωμένα. Η μη σπορά τους, ή η μη σωστή σπορά τους, είναι κάτι που βαραίνει άλλους . Θεσμικά και ιστορικά… Ας απολαύσουμε λοιπόν τον χθεσινό θρίαμβο του Ολυμπιακού, που είναι μπροστά μας. Για τα άλλα πρέπει να περιμένουμε…
