Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Οι ‘’Συμπληγάδες πέτρες’’ που’ χει να περάσει προσεχώς η κυβέρνηση έχουν το ‘’ολόγραμμα’’ δυο κοινωνικών ομάδων που δεν είναι απλώς ‘’πιόνια’’ στη σκακιέρα, αλλά κατά περίσταση ‘’στρατηγοί’’ που μπορεί και να κρίνουν παρτίδες. Αγρότες και μαθητές – φοιτητές λοιπόν. Δεν αποτελούν ακριβώς, σπαζοκεφαλιές αλλά συνιστούν σίγουρα σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες. Διότι η παρούσα συγκυρία δεν μοιάζει με καμιά από τις προηγούμενες.
Και, όσο κι αν η εκτίμηση ακούγεται πρόωρη οι Αγρότες, παρά το γεγονός ότι δείχνουν να έχουν ‘’αγριέψει’’ και να ζεσταίνουν τις μηχανές τους με αιτήματα που είναι καυτά και ακουμπούν στην ζώσα πραγματικότητα, φαίνεται να είναι όχι εύκολα, αλλά ευκολότερα συζητήσιμοι καθώς, είναι ωριμότερος ο κλάδος και με τα ‘’πρωτόγονα’’ τσιτάτα του τύπου ‘’όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά’’ σπρωγμένα στη γωνιά, δείχνουν πρόθυμοι για λύση – χρυσή τομή πριν το πρόβλημα γίνει ‘’βουνό’’, με την προϋπόθεση, η κυβέρνηση να προσέλθει έτοιμη για λύση κι όχι για σύγκρουση. Αυτή φαίνεται, ως τώρα, να είναι η κυβερνητική πρόθεση.
Στο άλλο μέτωπο τα πράγματα δείχνουν πιο δύσκολα. Και τούτο γιατί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που είναι το μεγάλο σημείο τριβής, δεν αποτελούν συγκυριακή πολιτική επιλογή, αλλά πάγιο ιδεολογικό πρόταγμα της κυβερνώσας παράταξης , γραμμένο στην ιδεολογική ‘’βίβλο’’ ειδικά της κυρίαρχης εδώ και χρόνια κομματικής τάσης της Ν. Δ. Και, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι κρίνει πως τώρα, στις μέρες της απόλυτης ιδεολογικής – πολιτικής του ισχύος είναι η χρυσή ευκαιρία για μια τόσο ριζοσπαστική παρέμβαση στα πράγματα που έτσι ή αλλιώς δημιουργεί ιστορικών διαστάσεων τετελεσμένο. Και δεν έχει άδικο.
Το θέμα είναι πως, όπως σχεδόν παντού, έτσι κι εδώ ‘’ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες’’. .. Κι αυτές δεν έχουν να κάνουν με τον χρόνο και τον τρόπο που θα φτάσει αυτή η παρέμβαση ως τη θεσμοθέτηση της, αλλά με δυο βήματα, μπροστά με την αυστηρή τήρηση των όρων εφαρμογής της κατ’ αρχήν ριζοσπαστικής αυτής παρέμβασης.
Πρέπει να διασφαλισθεί πρώτα από όλα η εκπαιδευτική, αλλά και επιστημονική επάρκεια των ιδιωτικών ΑΕΙ , δεύτερον να μην θυσιαστεί συνολικά ο δημόσιος χαρακτήρας των υπαρχόντων σήμερα ΑΕΙ στο βωμό της δημιουργίας αντίστοιχων ιδιωτικών. Κυρίως, όμως, να μην γίνουν τα νέα ιδιωτικά ΑΕΙ, οψέποτε θεσμοθετηθούν, στυγνοί κερδοσκοπικοί οργανισμοί, αλλά αφενός να ρίχνουν την προτεραιότητα τους στην επιστημονική θωράκιση των φοιτητών τους, αφετέρου, δε, να παράγουν ευκαιρίες πρόσβασης σε όλους, σ’ αυτά. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν θεωρητικά σχήματα, μιας ‘’φιλολογικής’’ και εκ του ασφαλούς προσέγγισης, αλλά αυτονόητες παράλληλες μέριμνες, μιας, έτσι κι αλλιώς, επαναστατικής πολιτικής πρωτοβουλίας που θα’ χει κοινωνικό αντίκτυπο, ίσως μακροβιότερο από την προπαρασκευή της. Και αυτό το γνωρίζουν στην κυβέρνηση…
