Οι «συμπληγάδες πέτρες» του απερχόμενου πρωθυπουργού και οι μέθοδοι Γκέμπελς που δεν ‘’γυρίζουν’’ πια την κατάσταση
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, ο επί δώδεκα χρόνια υπουργός προπαγάνδας της Ναζιστικής Γερμανίας περιέγραψε με τον πιο κυνικό τρόπο την διαδικασία χειραγώγησης της μάζας κάπου 90 χρόνια πριν. Αυτό το ‘’πες, πες ένα ψέμα, κάτι θα μείνει’’, που διατυπώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘30, ταξίδεψε μέσα στο χώρο – χρόνο ενός αιώνα ως μια πολύ ελκυστική πατέντα για κυβερνήσεις με δημοκρατικό πρόσημο ή ‘’μανδύα’’ που «καίνε» πολύ σύντομα το πολιτικό τους κεφάλαιο της στήριξης ή της ανοχής της κοινωνίας, ή τη δημοκρατική τους επίφαση. Τότε αυτή η μέθοδος ενεργοποιείται προκειμένου να πείσει τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, ότι παρά την δική του δυσφορία, δυσαρέσκεια ή οργή, ‘’όλα πάνε καλά’’ γιατί οι πολλοί στηρίζουν το καθεστώς και ο γκρινιάρης και οργίλος πολίτης δεν είναι τίποτα άλλο από μια μειοψηφική μονάδα. Αν δε μια κυβέρνηση έχει καταφέρει να σπείρει τη δυσπιστία ανάμεσα στους πολίτες και να πλήξει την αλληλεγγύη το ‘’σύστημα’’ δουλεύει πιο αποτελεσματικά.
Αν, σε όλα αυτά προσθέσουμε και τον ‘’βομβαρδισμό’’ από κάποια Μέσα πρόθυμα σε κάθε μορφής γονικλησία και οσφυοκαμψία μπροστά σε πάσης φύσεως βρόμικους αλλά γενναιόδωρους – για τα ταμεία τους – ‘’αφεντάδες’’ που επιχειρούν συστηματικά να ιχνογρααφήσουν μια στρεβλή ‘’αλήθεια’’ ξένη προς το καθημερινό μας βίωμα, μπορούμε σιγά – σιγά να λύσουμε παράξενους γρίφους. Ενόψει των εκλογών που έρχονται πια αναπόφευκτα σύντομα αυτή η διαδικασία δεν είναι απλώς ένα χρήσιμο εργαλείο σκέψης αλλά ένα πολύτιμο και ανίκητο όπλο στο οπλοστάσιο κάθε πολίτη.
Στις εκλογές του Μαίου, λοιπόν, το πραγματικό δίλλημα, αφορά τον απερχόμενο πρωθυπουργό ο οποίος έχει να διαλέξει, πλέον, ανάμεσα στην ήττα και τη συντριβή. Χρειάστηκε δυστυχώς μια εθνική τραγωδία, μια εκατόμβη ανυποψίαστων δικών μας ανθρώπων για αποκαλυφθεί το πιο μεγάλο και δυστυχώς μοιραίο από τα ψέματα του απερχόμενου πρωθυπουργού. Όταν έσκασε η ‘’φούσκα’’ του επιτελικού κράτους αποδείχθηκε ότι όχι μόνον δεν δημιουργήθηκε έστω κάποια επίφαση επιτελικού κράτους, αλλά αυτή η κυβέρνηση διέλυσε πλήρως το κράτος, επιτελικό ή μη… Γιατί έγινε αυτό; Διότι ο ίδιος ο απερχόμενος πρωθυπουργός μισεί εμμονικά την έννοια του κράτους και, με όχημα την ιδεοληψία του, θυσιάζει τα πάντα στο βωμό της ιδιωτικής, όχι πρωτοβουλίας, αλλά αυθαιρεσίας.
Αυτός ο ‘’μύθος’’ του ‘επιτελικού’’ κράτους είχε αρχίσει να ξηλώνεται πολύ νωρίτερα, όταν εξ’ αιτίας της κακής διαχείρισης της πανδημίας η Ελλάδα, άρχισε να χάνει τους ανθρώπους της, τα ζωντανά κύτταρα του εθνικού της ιστού κι έφτασε, σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά να στερείται αριθμό ίσο με τον πληθυσμό μιας πόλης ολόκληρης. Διότι, μέσα στα άλλα κι ενώ οι περισσότεροι Έλληνες εμβολιαστήκαμε συνετά, οι κυβερνώντες μετέτρεψαν λαμπρούς επιστήμονες σε πραματευτάδες όχι των εμβολίων, αλλά των εταιρειών που είχαν πουλήσει λιγότερα δικά τους εμβόλια από όσα τους είχαν τάξει.
Κι ύστερα ήρθε η φτώχεια. Που θέριεψε και βάθυνε – και – εξ’ αιτίας της βιασύνης του απερχόμενου πρωθυπουργού να βάλει τη χώρα αυθαίρετα κι αναίτια στη λάθος μεριά του πολέμου, στην Ουκρανία. Από ιδεοληψία κι αυτό αλλά από τα ‘’χάδια στην πλάτη’’ από τα χέρια των συμμάχων – πατρόνων – εντολέων (ποιος ξέρει αλήθεια ποιος από τους τρεις ορισμούς είναι ο πιο σωστός) που έψαχναν απεγνωσμένα έναν αυτοφοράκια – και τον βρήκαν …
Μετά μάθαμε ότι η ΕΥΠ που ο ίδιος εποπτεύει παρακολουθεί το σύμπαν. Αναίτια κι αναιτιολόγητα και με ιθύνςοντα νου τον ανιψιό του. Κι οι Γκεμπελίσκοι που είχαν, στ’ αλήθεια, πολλή δουλειά μας έλεγαν πως ‘’όλα πάνε καλά και πως οι πολίτες εμπιστεύονται τον πρωθυπουργό και πως η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη κερδίζει άνετα τις εκλογές’’. ‘Όταν όμως είδαν ότι με τη μαφία να δρα ανενόχλητη, τους παιδεραστές με υψηλές διασυνδέσεις να αλωνίζουν, την ανασφάλεια στην καθημερινότητα μας και κάποιους κυβερνητικούς παράγοντες να ακούγεται ότι βάζουν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι, αυτό δεν είναι πειστικό άλλαξαν ‘’πλάκα’’. Μας είπαν πως ναι μεν φθείρεται η κυβέρνηση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ρεύμα.
Ψέματα και αναπόδεικτα αφηγήματα και τα δυο. Η τραγωδία των Τεμπών ήταν η θρυαλλίδα που ήρθε να συμπυκνώσει όλα όσα οργίζουν τους πολίτες από καιρό και να παγιώσει ένα πολιτικό κλίμα που υπήρχε, τουλάχιστον, εδώ και ένα χρόνο. Το’ βλεπες στο δρόμο, στις δουλειές, στις κοινωνικές συναθροίσεις. Απλώς χωρίς νεκρούς όταν σου λένε ότι ‘’η κυβέρνηση έχει την εμπιστοσύνη των πολιτών’’ είναι τόσο αυθαίρετο που δεν μπορείς να το αντικρούσεις. Το ακούς και περιμένεις την κάλπη.
Με μια εκατόμβη μπροστά σου όμως, ο θυμός γίνεται οργή. Και το ρεύμα που εδώ και ένα χρόνο σχηματιζόταν αθόρυβα, γίνεται ασταμάτητος καταρράκτης.
