Του Βασίλη Σπυρόπουλου
“Πυρ ομαδόν” από τα κανάλια, τις εφημερίδες, τις ενημερωτικές ιστοσελίδες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ρεπορτάζ, βίντεο και φωτογραφίες εφήβων, αγοριών και κοριτσιών, που επιτίθενται με λύσσα και μανία σε συμμαθητές τους ή ακόμη και σε μικρότερούς τους. Και η βία δεν έχει τελειωμό. Και τα πιτσιρίκια εθίζονται τόσο πολύ, που το μόνο που σκέφτονται είναι πού και πότε θα στήσουν το επόμενο καρτέρι για να επιτεθούν- με χέρια, μαχαίρια, όπλα- σκοπεύοντας ακόμη και στον θάνατο όσων έχουν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο τους.
Είμαστε υπόλογοι για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τα οποία “παρκάρουμε” σε έναν καναπέ και τα “φιλεύουμε” ένα κινητό τηλέφωνο ή ένα τάμπλετ για να περάσουν την ώρα τους. Σχεδόν από την στιγμή που θα περπατήσουν για πρώτη φορά στη ζωή τους, έχουν στα χέρια τους ένα κινητό. Χώρια την απόλυτη ανυπαρξία μας όταν εκείνα μας χρειάζονται δίπλα τους, κοντά τους, σε κάθε επόμενο βήμα, σε κάθε επόμενη πρόκληση, από τις πολλές που έχει η ζωή.
Και τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον δίχως αληθινή αγάπη και στοργή, αλλά με πολλά δώρα και με το σύνθημα “ο, τι θέλει το παιδί”. Την ίδια ώρα, εμείς οι ίδιοι ασκούμε βία στα παιδιά μας, φωνάζοντας και βρίζοντας διαρκώς για τα κακά τους τα χάλια- αντί να βλέπουμε τα δικά μας τα μαύρα χάλια- για την “άτιμη την κοινωνία” που δεν μας έδωσε χρήμα και δόξα. Αργά ή γρήγορα, τα παιδιά μας παίρνουν από μια “πεταλούδα” στο χέρι και σπέρνουν τον τρόμο και τον φόβο στο σχολείο, στη γειτονία, στην πλατεία, στην πόλη. Και εμείς, οι υπεύθυνοι- υποτίθεται- γονείς, τι κάνουμε; Πέφτουμε από τα σύννεφα και συνεχίζουμε τη ζωή μας, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
