Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
Οι πιο παλιές από τη δική μας γενιά, έζησαν σε μιαν Ελλάδα αναλογικά φτωχότερη από την σημερινή, που, όμως, για πλήθος διαφορετικών λόγων τη νοσταλγούν. Πέρα από τις στιγμές ζωής του καθενός, οι μνήμες πολλών ανακατεύονται με το μεγαλείο κάποιων προσώπων τιτάνων του πολιτισμού που γεννήθηκαν εδώ. Αυτή η χώρα φτωχή και ρημαγμένη από εχθρούς και ‘’σωτήρες’’ και για καιρό μακρύ βαθιά διχασμένη για πράγματα, τα οποία, τα υποκείμενα του διχασμού, δηλαδή οι πολίτες δεν μπορούν να ελέγξουν ή να καθορίσουν ‘’βύζαξε’’ την ακμή του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκι, του Τσαρούχη, του Ελύτη του Σεφέρη και πλήθους άλλων γιγάντων του πολιτισμού. Έζησε στιγμές που το χειροκρότημα που συνόδευε, βαριά βήματα και κυριαρχικές φωνές στο κοίλον της Επιδαύρου συνιστούσαν περίπου λατρευτική μυσταγωγία. Κι ύστερα δημιουργήθηκε η αίσθηση, ότι ο πολιτισμός σταμάτησε να γεννά, να παράγει σ’ αυτήν τη χώρα κι ας είναι η ακούραστη ατμομηχανή της. Ψευδαίσθηση ήταν αυτό, γιατί η ατμομηχανή ποτέ δεν έπαψε να γεννά, να παράγει. Εμείς ήμασταν που στρέψαμα το βλέμμα μας αλλού. Γιατί, από τις βαριές σκιές και τα ηχηρά βήματα των γιγάντων του χθες θέλαμε κάτι που να κάνει περισσότερο θόρυβο για να καβαλικέψει τον καιρό της εικόνας, της επικοινωνίας και της ταχύτητας και να κάνει τα βλέμματα να στραφούν ξανά σ’ αυτό, όχι για το θόρυβο μονάχα, αλλά για την ποιότητα του.
Αυτή είναι η προσφορά του Γιώργου Λάνθιμου, του παιδιού από το Παγκράτι που μένει παιδί κι ας πέρασε τα 50 γιατί αποδεικνύει ότι μπορεί άνετα να συνομιλεί με τον παράξενο καιρό μας.
Ξέρει το σινεμά και τ’ αγαπάει κιόλας κουβαλώντας όπου πάει, όπου βραβεύεται μια μεγάλη δόση Ελλάδας. Άλλα τέσσερα όσκαρ χθες από τον τεράστιο Έλληνα σκηνοθέτη, έναν σημαντικό νεοέλληνα. Που, δεν ξέρω αν είναι ο Σεφέρης κι ο Ελύτης των χρόνων μας, είναι όμως μια αναγκαιότητα , ένας δίαυλος, μια ανάσα. Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι τόσο απαραίτητος στην Ελλάδα του σήμερα, που αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε !
