Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Έχετε σκεφθεί ποτέ, πόσο πιο αδύναμα θα ήταν κάποια από τα σενάρια – διαμάντια του παλιού χωρίς τις ευφυείς παρεμβάσεις των συγγραφέων με τις οποίες προσέθεταν μαστόρικα κάποιους χαρακτήρες, με φαινομενικά μικρή επίδραση στη ροή της ιστορίας;
Ή, ακόμη περισσότερο πόσο μικρότερο αποτύπωμα θα είχαν αφήσει στο πανί και στο χρόνο όταν έγιναν ταινίες, αν οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν κάποιους μικρότερους ρόλους, δεν είχαν μεγαλουργήσει.
Διαλέξαμε μια αγαπημένη Ελληνική ταινία, ένα σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου, που αποθεώθηκε στο διάβα του χρόνου, χωρίς να έχει ‘’ευτυχήσει’’ στην εποχή της, ως οδηγό στην προσπάθεια μας να αναδείξουμε την σωτήρια συμβολή των ‘’δεύτερων’’ ρόλων σε ταινίες που αγαπάμε και πόσο εύκολα θα ‘’έκανε κοιλιά’’ η ιστορία τους αν δεν είχαν προστεθεί τόσο ‘’μαεστρικά’’ κάποιοι ‘’μικροί’’ ρόλοι, που μπορεί να φαίνονταν περιττοί με ‘’γυμνό μάτι’’. Ούτε η επιλογή του Σακελλάριου είναι τυχαία. Γιατί αυτός ήταν ο μετρ του ‘’χτισίματος’’ μικρών ρόλων που εν τέλει άφησαν εποχή.
Τα κίτρινα γάντια είναι η μεταφορά στον κινηματογράφο, του θεατρικού έργου “Η Ρένα εξώκειλε”, που γράφτηκε για το θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη, χωρίς όμως ο ίδιος να πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική ταινία, γιατί δυστυχώς απεβίωσε στις 20/2/1960. Στην ταινία πρωτοεμφανίστηκε, ο μεγάλος Έλληνας μοντέρ, Πέτρος Λύκας, ο όποιος από κει κι έπειτα συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ μέχρι το 1977 όταν η εταιρεία έκλεισε.
Ενώ το καφενεδάκι της ταινίας υποτίθεται ότι βρίσκεται στους Αγίους Θεοδώρους, τα σχετικά γυρίσματα έγιναν στην Αγία Μαρίνα, στο 34ο χιλιόμετρο της λεωφόρου Αθηνών-Σουνίου.
Τα εξωτερικά γυρίσματα της οικίας Καλλιγαρίδη στην Κηφισιά, έγιναν στη διασταύρωση Λεβίδου & Δημοσθένους. Στο σημείο διασώζεται ακόμα η είσοδος και η περίφραξη με τα χαρακτηριστικά κάγκελα.
Η ταινία, που προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 12 Δεκεμβρίου 1960 στις κινηματογραφικές αίθουσες του Πειραιά-Αθήνας και προαστίων κι έκοψε 27.787 εισιτήρια. Από τις 58 ταινίες εκείνης της χρονιάς κατέλαβε τη 18η θέση. Η ταινία “ανακαλύφθηκε” αργότερα από το κοινό. Στην εποχή της δεν έκανε και τόσο μεγάλη επιτυχία, ενώ πλέον θεωρείται μια από τις κλασικότερες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Σύμφωνα με το σενάριο ο μνημειώδης ‘’Μπρίλης’’ που εγκατέστησε στην κινηματογραφική αιωνιότητα ο Γιάννης Γκιωνάκης, δεν βρίσκεται στην πλοκή του έργου, μόνο για να γελάσουμε με τα καμώματα του. Είναι αυτός που βάζει το ζευγάρι Φωτόπουλου – Βούρτση στο δωμάτιο, στο πίσω μέρος του μαγαζιού, αλλά έλειπε όταν η Υβόννη Βλαδιμήρου ως ιδιοκτήτρια του καφενείου έβαζε εκεί το πρώτο ζευγάρι που ήταν η Νίκη Λινάρδου με τον Αρραβωνιαστικό της. Ο Γκιωνάκης όμως δεν τους έχει δει κι έτσι ακουσίως αποπροσανατολίζει το ζηλιάρη σύζυγο Νίκο Σταυρίδη κι έτσι συνεχίζονται οι κωμικές εξάρσεις του μύθου. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι χωρίς τον ‘’Μπρίλη’’ η ταινία θα ‘’έσβηνε’’ αιχμάλωτη σε μια επίπεδη πλοκή. Το ίδιο σπουδαία είναι και η συμβολή ενός φαινομενικά στατικού χαρακτήρα, του κουτσομπόλη γείτονα του Σταυρίδη που του τηλεφωνεί επίμονα για να του ‘’καταδώσει’’ τις συναντήσεις της οικιακής βοηθού του, Μάρθας Βούρτση με τον ‘’μουστάκια’’ Μίμη Φωτόπουλο. Κρίσιμο είναι και το εύρημα ότι ο Σταυρίδης αρνείται να του απαντήσει στις συνεχείς κλήσεις του. Τον κουτσομπόλη στρατηγό που στις τρεις σκηνές που έχει στην ταινία, τον βλέπουμε μονίμως έτοιμο να ‘’κατακλιθεί’’, υποδύεται ο Κώστας Δούκας και γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι χωρίς αυτόν, πολύ απλά δεν θα υπήρχε ιστορία. Έχει πολύ και ζωηρό ενδιαφέρον η ανάσυρση τέτοιων ‘’πικάντικων’’ και εν πολλοίς άγνωστων λεπτομερειών γιατί κρατά πάντα αναμμένη την ιστορική φλόγα για τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο. Κι αξίζει να την κρατήσουμε αναμμένη στη ‘’σκόνη’’ του χρόνου.
