Του Βασίλη Σπυρόπουλου
Βιοπαλαιστές οι ταξιτζήδες, δεν μπορώ να πω. Οι άνθρωποι είναι από το πρωί έως το βράδυ στο τιμόνι, υποχρεωμένοι να ακούν τα παράπονα, τα προβλήματα, τις παραξενιές του καθενός μας και να κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι ή να μην αντιδρούν καθόλου, για να μην…. αποτρελαθούν. Και με τον κακό χαμό που επικρατεί πλέον στην Αθήνα, όπου υπάρχουν δρόμοι, ακόμη και στα στενά και στα πεζοδρόμια (!), είναι οι σωτήρες όσων εξ’ ημών μετακινούμαστε με ταξί.
Έχουν κι αυτοί τα δίκια τους, λοιπόν, όταν διαμαρτύρονται για την πρωτόγνωρη κίνηση στο κέντρο της πόλης, την ασυδοσία εκείνων που καβαλούν ένα δίκυκλο χωρίς να λογαριάζουν ότι κυκλοφορούν και άλλοι στον δρόμο, την απροσεξία των ποδηλατών και την αδιανόητη απουσία της Τροχαίας, όταν και όπου η παρουσία της θα ήταν σωτήρια.
Δεν έχουν, όμως, δίκιο όταν με τσαμπουκάδες και “άλλα κόλπα” κάνουν διπλο- και τριπλο- κούρσες, όταν χρεώνουν όχι ό, τι γράφει το ταξίμετρο, αλλά ό, τι τους λείπει από το μεροκάματο της ημέρας, όταν δεν φορούν μάσκα (ή, στην καλύτερη περίπτωση, την έχουν κατεβασμένη στο ύψος του πηγουνιού), όταν κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους και δεν βλέπουν τα δικά τους τα χαΐρια. Με συγχωρείτε, φίλοι μου ταξιτζήδες, αλλά τότε είναι που μεταμορφώνεστε σε… ταρίφες.
