Του Βασίλη Σπυρόπουλου
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής για να καταλάβει πως έχουν αυξηθεί τα κρούσματα βίαιης και βάναυσης συμπεριφοράς στην ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν έγινε ξαφνικά, εν μία νυκτί. Έγινε σιγά- σιγά και αποτελεί ένα εξαιρετικά νοσηρό φαινόμενο, το οποίο μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από ό, τι πιστεύουμε, παρά το γεγονός ότι πέφτουμε από τα σύννεφα όταν ακούμε τέτοιας φύσεως περιστατικά.
Λες και δεν γνωρίζαμε ότι σε μια οικογένεια που μένει δυο στενά από το σπίτι μας ο πατέρας, χρόνια τώρα, βρίζει χυδαία και ξυλοφορτώνει τη σύζυγό του, με την οποία έχουν δύο μικρά παιδιά. Δεν είχαμε ιδέα για τον συμμαθητή του παιδιού μας, τον οποίο έχουν μετατρέψει σε σάκο του μποξ μερικοί “φίλοι” του, έτσι για να σκάνε πλάκα. Αδιαφορήσαμε όταν μάθαμε πως έφηβοι αγοράζουν μαχαίρια και τα παίρνουν μαζί τους στο σχολείο.
“Που να μπλέκω τώρα, μακριά από μας κι ας κάνουν ό, τι θέλουν”, λέμε, γελώντας ειρωνικά. Κι όμως, πιο κοντά μας δεν θα μπορούσαν να είναι τέτοιες απάνθρωπες συμπεριφορές. Είναι σαν να συμβάλλουμε και εμείς στη συντήρηση και τη διαιώνισή τους, που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, σε μια κατάσταση ζούγκλας, όπου ο ένας όχι μόνο θέλει το κακό του άλλου, αλλά προσπαθεί να τον καταστρέψει με κάθε τρόπο, ακόμη και να τον σκοτώσει. Πότε θα μιλήσουμε, πότε θα αντιδράσουμε; Τι άλλο περιμένουμε να γίνει;
