Συνέντευξη στον Γιάννη Βασιλακόπουλο
Το δεύτερο μέρος της συζήτησης μας με τον Γιώργο Καραμίχο, ξεδιπλώνεται σήμερα στο NFN και μοιάζει σαν χείμαρρος ξεκάθαρης σκέψης, νοήματος και μηνυμάτων. Ο Καραμίχος δεν είναι μονάχα σπουδαίος ηθοποιός. Ένας ψαγμένος διανοητής του καιρού μας είναι, όσο κι αν αρνείται αυτόν τον χαρακτηρισμό λόγω της αίσθησης μέτρου που τον διακρίνει, ο οποίος έχει να πει πολλά, μιλά πολύ μέσα από τη δουλειά του και έχει το θάρρος να μιλήσει για όλα τα κακώς καμωμένα. Από το – ευτυχώς πρόσκαιρο –συναπάντημα του με τον καρκίνο, σε προσωπικό επίπεδο ως και για κάποιους πολιτικούς που πράξεις, παραλήψεις και στάση τους, λίγο – πολύ σε όλους ‘’κάθονται στο στομάχι’’. Γιώργος Καραμίχος, μέρος δεύτερο, λοιπόν…
Είσαι πολυδιάστατος άνθρωπος και πολύ ενδιαφέρον τύπος, περνάς από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να υπάρχει ατζέντα. Έχεις μιλήσει πρόσφατα και είπες ότι πέρασες μια σύντομη μάχη με τον καρκίνο, αν έχω καταλάβει καλά.
Δε θα έλεγα μάχη, ακούγεται πολύ δραματικό αυτό. Οι τίτλοι των εφημερίδων και των περιοδικών μας έχουν ταράξει όλους. Μάχη με την επάρατη νόσο. Τίποτα είχε ένα καρκίνο στο σώμα μου και τον αφαίρεσα. Καμία μάχη δεν έκανα ο γιατρός πολέμησε. Αυτό το δίνουμε μάχη, κάνει τα πράγματα πιο δραματικά και δίνει και περισσότερο βάρος. Μια ασθένεια. Ευτυχώς και να είναι καλά η κόρη μου και η ασφαλίστριά μου που εγκαίρως έκανα κάτι εξετάσεις. Η πρόληψη σώζει, αυτό πρέπει να κάνει ο κόσμος. Το βρήκαμε εγκαίρως και τώρα συνεχίζω τη θεραπεία κι εύχομαι από εδώ και πέρα όλα να πάνε καλά. Ήμουν σε πολύ καλά χέρια, έχουμε εξαιρετικούς γιατρούς στην Ελλάδα, αλλά τα υπόλοιπα τα συνεχίζω κανονικότατα. Συνεχίζω την ψυχανάλυση και την κατάδυση μέσα μου. Πήρα κάποιες αποφάσεις που δε τις έπαιρνα εύκολα, ας πούμε ξεκίνησα πιάνο, τώρα στα γεράματα. Ξεκίνησα γυμναστική που δεν έκανα ποτέ επισταμένα στη ζωή μου. Πρώτη φορά ακούω τον εαυτό μου και προσπαθώ να αποφεύγω τις κακοτοπιές και να διαχειρίζομαι τα συναισθήματα που καταπίεζα, ώστε να μη χρειαστεί να ασθενήσω ξανά. Δυστυχώς δεν εκπαιδεύτηκα από μικρός να ακούω τον εαυτό μου, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι καταπιέσεις δημιουργούν συντονισμούς στο σώμα μας και τα κύτταρα πάλλονται προς κατευθύνσεις που δεν είναι και τόσο υγιής. Εγώ τη μάχη που δίνω είναι με τον εαυτό μου, τα συναισθήματά μου, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου και προσπαθώ να αποφύγω τις συνθήκες που με κάνουν να σφίγγομαι, να μην είμαι πια καλά.
Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν ότι είχες μια γνωριμία με τον καρκίνο, δεν τον συμπάθησες, όπως κανείς άνθρωπος και τον απέφυγες γρήγορα.
Να σου πω την αλήθεια δεν τον είδα καν, είδα φωτογραφίες του. Είναι σαν να είναι ένας συνεργάτης pen pal που τον βλέπεις από μακριά. Οι γιατροί μου άνοιξαν και είδαν ότι είδαν εκεί μέσα. Επίσης δεν είναι ένα ξένο σώμα ο καρκίνος κατ΄ εμέ , είναι κάτι που δημιουργείται εκ των έσω. Είναι ένα κομμάτι δικό μας που κακοφορμίζει, γιατί για κάποιο λόγο κάποια κύτταρα αποφασίζουν σε μια άλλη δυναμική. Σε τί είδους δονήσεις έχουμε καταφέρει να εκθέτουμε τον εαυτό μας και ξαφνικά αρχίζει να φλερτάρει με αυτού του είδους το σκοτάδι, γιατί φλερτάρουμε με πάρα πολλά σκοτάδια, αυτές είναι αποφάσεις που δεν γίνονται ούτε από το μυαλό, ούτε από το συναίσθημα, γίνονται από όλα μαζί. Κάποιες φορές λένε μην αγχώνεσαι για να μην πάθεις καρκίνο, καρδιά, εγκεφαλικό, αλλά ο εγκέφαλος δεν ακούει εντολή. Ο μόνος τρόπος για να μην αγχώνεσαι είναι να εστιάσεις σε κάτι ευχάριστο. Όταν είσαι σε συνθήκες οι οποίες έχουν κυρίως αρνητικό πρόσημο, όπως είναι οι συνθήκες ου ζούμε τώρα. Στις ημέρες της επετείου των Τεμπών ακόμα συζητάμε τα αυτονόητα. Συζητάμε για ένα “κάφρο” υπουργό εκείνη την εποχή, ο οποίος λίγες μέρες πριν το δυστύχημα ούρλιαζε στη Βουλή ότι είναι όλα προβοκάτσια , στους ανθρώπους που του έλεγαν δεν είναι ασφαλή τα τρένα , ούρλιαζε, άρα ήξερε, παραιτείται και στο καπάκι ξαναβάζει υποψηφιότητα, άρα η παραίτηση δεν ισχύει και μετά οι φίλοι μας οι Σερραίοι τον ψηφίζουν, γιατί είναι ένα επίθετο που ψηφίζεται. Ένα χρόνο μετά δεν έχει εκδικαστεί καμία υπόθεση , κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη. Όταν λοιπόν δεν λαμβάνεις υπ΄ όψιν σου τον ανθρώπινο πόνο και είσαι το αφεντικό της οικογένειας , γιατί μιλάμε για τους ανθρώπους που μας κυβερνούν και που εμείς επιλέγουμε. Τι κάνουμε λοιπόν; Επιλέγουμε να μας κυβερνήσουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν μας αγαπάνε, δεν μας σέβονται, δεν μας ακούν και αυτό είναι ένα εμφανές θέμα με τα Τέμπη, γιατί και στην Πύλο είναι ακόμα χειρότερο το δυστύχημα , απλώς δεν ήταν Έλληνες αυτοί. Αυτό δεν θα έπρεπε να παίζει κανένα ρόλο, είναι άνθρωποι. Τα θέατρα ήταν κλεισμένα επί μήνες και ήταν σα να μην συμβαίνει τίποτα , μιλάμε για Υπουργό Πολιτισμού που είναι ατσαλάκωτη, θωρακισμένη, ώστε τίποτα να μη την βάλει, μην τυχόν και βγουν τα σκάνδαλα που κρύβει από κάτω. Όλοι τα ξέρουμε τα συζητάμε.
Άμα ήξερα ότι θα μιλήσεις έτσι θα προσπαθούσα να σε βρω και 5 χρόνια πριν. Σε έχω μελετήσει να παίζεις τον Δημήτρη Χορν στην ‘’Τελευταία παράσταση’’ με την Μαρίνα Καλογήρου να παίζει την Έλλη Λαμπέτη και την Καριοφίλια Καραμπέτη να τη διαδέχεται σε πιο μεγάλη ηλικία. Έχω μελετήσει Γιώργο Καραμίχο στην ονειροπαγίδα, στο Καφέ της Χαράς και ξαφνικά βλέπω έναν ώριμο ηθοποιό με στόφα σημαντικού ηθοποιού πια στον “Ήλιο” και θέλω να μιλήσουμε γι΄ αυτό γιατί θεωρώ ότι εκεί βάζεις όλο σου το μεγαλείο, αλλά παίζεις ένα κόντρα ρόλο σε σχέση με αυτό που σε έχουμε συνηθίσει και μάλιστα σε μια καθημερινή σειρά που έχει ζόρι. Από όλους αυτούς τους Καραμίχους που ανέφερα πριν εσύ ποιον Καραμίχο προτιμάς;
Για μένα όλοι οι ρόλοι που έχω παίξει και γι΄ αυτό τους διάλεξα, γιατί από τη στιγμή που τους διάλεξα είναι κόντρα και με πιάνει πανικός πριν ξεκινήσω να δουλεύω. Στην πορεία συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη ύπαρξη κόντρα στη δική μας, γιατί εν δυνάμει , αν αλλάξουμε τη δόνηση των κυττάρων μας προς μια άλλη κατεύθυνση, άρα αν δημιουργήσουμε διαφορετική ιστορία, διαφορετικούς γονείς και περιβάλλον είναι εν δυνάμη δικοί μας. Η δουλειά που προτιμώ , γιατί προτιμώ τη συνεργασία, αγαπώ ότι ανέφερες μέχρι στιγμής, αλλά η πιο άρτια συνεργασία για μένα μέχρι στιγμής είναι στο “Μία νύχτα του Αυγούστου στην ΕΡΤ 1 σε σκηνοθεσία Ζωής Σγουρού, γιατί είχα τη δυνατότητα να δουλέψω με μια σκηνοθέτη που ήξερε πάρα πολύ καλά τι ήθελε και να το χρωματίσει με τα χρώματα που χρειαζόταν και να με καθοδηγήσει αντίστοιχα, να μου επιτρέψει το κομμάτι της ελευθερίας από τη μια και από την άλλη των ορίων που χρειάζεται. Ήταν η πιο άρτια συνεργασία μου μέχρι στιγμής. Με το Λαϊνά και τον “Ήλιο” , ήταν ένα πολύ έντονο προσωπικό στοίχημα , είχα να δουλέψω στην Ελλάδα 9 χρόνια , δεν είχα κάνει ποτέ καθημερινό, οπότε ήταν ένα στοίχημα να δω πως είναι. Όταν με πήρε ο Σταύρος ο Καπελούζος και μου είπε “ θα ερχόσουνα από την Αμερική γι’ αυτό”; Ήταν και περίοδος της πανδημίας και δεν δούλευε τίποτα , λέω καθημερινό μωρέ; Και μετά λέω γιατί σνομπάρω ; ο κόσμος είναι μέσα με την πανδημία , όλοι σε πανικό, θα πρέπει να κρατήσω συντροφιά στους γονείς μου , που δεν ξέραμε αν θα ανοίξουν ποτέ τα σπίτια , αν θα βγουν οι άνθρωποι , έτσι το έκανα. Απλώς για ενάμιση χρόνο δεν έζησα τη ζωή μου , αλλά έζησα ως Λαϊνάς. Γυρνούσα μάθαινα λόγια, ήταν μια περιπέτεια πολύ ιδιαίτερη και ένας ρόλος που με βοήθησε να ανακαλύψω πράγματα που δεν είχα κάνει μέχρι τότε.
Σου αρέσει η Ελλάδα όπως την είδες μετά από μια περιπέτεια στην αλλοδαπή;
Την Ελλάδα την αγαπώ , είναι η πατρίδα μου , είναι το μέρος μου, ζω και ανασαίνω το κάθε τι και το αναγνωρίζω, όπως ξέρουμε όλοι με τα άπειρα στραβά , πολύ δύσκολα ειδικά στο επαγγελματικό κομμάτι η κοινή λογική δεν υπάρχει, αλλά έχει και ένα κομμάτι το οποίο δεν βρίσκεται πουθενά αλλού. Πέρα από την κουζίνα και τα πρώτα υλικά, το τοπίο είναι ένας τόπος ευλογημένος, άσχετα που οι άνθρωποι τον έχουμε καταραστεί. Μακριά από την Ελλάδα δεν μπορώ να ζήσω, ακόμα και όταν ήμουνα στην Αμερική μια φορά άντεξα 8 μήνες, πάνω από τρίμηνο αν ήμουνα μακριά από την Ελλάδα με έπιανε κρίση. Συνεχίζω να έχω το ένα πόδι μου Αγγλία και Αμερική, συνεχίζω να δουλεύω και στο εξωτερικό, αλλά η βάση μου είναι εδώ, γιατί εδώ είναι το μικρό μου παιδί. Τη βόλτα με το σκύλο μου στου Ψυρρή και στη γειτονία μου στου Φιλοπάπου δεν μπορώ να τη ζήσω πουθενά αλλού. Από τη μια βλέπω τη θάλασσα και από την άλλη την Ακρόπολη, βλέπω και κάθετα και οριζόντια την ιστορία μας και την κατάντια μας.
Γυρίζεις στο σπίτι σου και επιλέγεις να ξεκουραστείς και διαλέγεις ένα βιβλίο, ποιο θα ήταν αυτό;
Έχω γύρω στα δέκα βιβλία στο κρεβάτι μου, αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Από ποίηση μέχρι ιστορία. Και όλα τα ενδιάμεσα, φιλοσοφία, επιστήμες τα πάντα. Αυτό που διαβάζω τώρα , τελείωσα ένα κείμενο του Πεσόα, ένα κείμενο του Μπιλ Μπράισον και της Ρομεγί την αρχαία ελληνική τραγωδία και κάθε τόσο έρχονται και άλλα διαβάσματα.
